Geduld is een schone zaak...
Daarstraks even bij Appie geweest. Moest een heleboel lege plastic flessen en blikjes inleveren. Ik spaar het meestal op van een paar weken, en aangezien ik bijna altijd een biertje drink bij mijn avondeten, had ik er nogal wat. Daarnaast ook nog de lege sapflessen, dus ik had effe werk. Kreeg ik telkens blikjes terug waar geen statiegeld op zat, blijkbaar. Hoe dan? Heb ze een aantal weken geleden pas aangeschaft! Heeft Appie me soms ouwe meuk in mijn handen gefrommeld? In totaal vier blikjes die ik terug kreeg.
De oudere heer achter me had blijkbaar vreselijk veel haast, want op een gegeven moment was het: "En, ben je nu klaar?". Ik draaide me om, bekeek hem op mijn gemak van top tot teen, zei liefjes: "Bijna! Heeft u haast soms?"Hij zweeg. Ik ook. Ik deed de vier afgewezen blikjes in de vuilnisbak die daar stond, pakte mijn bon, en wenste hem nog een zéér prettige avond.
O, ik heb op mijn tong gebeten om niet spontaan in een vreselijke tirade uit te barsten, want ik hou mijn mond tegenwoordig tegen niemand meer. Interesseert me geen klap wie ik vóór me heb, al is het Willem zelf. Maar ik heb van onze lieve moeder geleerd om beleefd te zijn tegen andere mensen, en vooral oudere mensen.
Nu behoor ik inmiddels óók al tot die categorie, maar deze 'heer' was toch een aardig poeppie ouder dan ik. Ik schatte zo rond midden zeventig.
Weet u wat ik zó graag had willen zeggen: "Joh, ouwe l..! Je moet zeker weer zo snel mogelijk achter je geraniums duiken! Nooit gehoord van geduld? Er zijn nog andere mensen op deze aardkloot buiten jou, hoor!"
Maar ja, ik moest altijd beleefd zijn van m'n moeder.
Bij de kassa aangekomen plaatste ik mijn paar boodschappen op de band: 2 zakken zoutjes, een zak kattenbrokken en een pakje kattensnoepjes. Ik wachtte tot de meneer vóór me afgerekend had, en schoof naar de kassa. Blijkbaar ging dat voor de oude dame achter me niet snel genoeg, want ineens voelde ik iets tegen mijn enkels stoten. Ik keek om, en zag een klein gerimpeld mormeltje achter een rollator mij nijdig aankijken. Ik was me van geen kwaad bewust, dus ik vroeg: "Heeft u haast, mevrouw?" Haar antwoord kon ik niet verstaan: het was een binnensmonds gemompel. De caissière gaf me een vette knipoog, die ik stilzwijgend beantwoordde. Ik wenste eerst háár een prettig weekend, draaide me vervolgens om naar het gerimpelde mormeltje en wenste ook haar een zeer zonnig en geweldig Pinksterweekend toe. Kon wederom niet verstaan wat ze me voor antwoord gaf, maar aan haar gezichtsuitdrukking te zien kan ik beter mijn kaplaarzen tevoorschijn halen...
Wat is dat in vredesnaam toch tegenwoordig, dat een hoop mensen geen geduld hebben? Een aantal jaar geleden hadden we hier in Sliedrecht bij Appie een zogenaamde 'rustig-aan-kassa'. Ik vond het een geniale vondst. Geweldig! Gewoon kalm aan, geen gehaast, even een praatje met de caissière en andere wachtenden, kortom: gezellig. Helaas: na amper een jaar was die kassa verdwenen, tenminste, het bordje er boven was weggehaald. Ik vraag me nog steeds af waarom.
Goedbedoelde poging mislukt, Appie! Eén schrale troost: het lag ongetwijfeld niet aan jullie, maar aan de heersende tendens van deze tijd. Haast, altijd maar haast.
Ook al zit je de rest van de dag achter de geraniums...
corrygryn [at]vandaagenmorgen[dot] nl
.gif)
