Opgebrand
De laatste jaren hoor je steeds meer over het begrip Burnout. Vroeger kreeg dat denk ik de term Overspannen. Maar wat is dat nu precies, een burnout, of, zo u wilt, overspannen zijn?
Sec gesproken raken die twee benamingen exact de kern van de zaak. Burnout= opgebrand. Overspannen, met de nadruk op 'over'. Je kunt praktisch niets meer zonder daar ontzettend veel moeite voor te doen. Dat wil je mentaal wel, maar kunt dat fysiek nauwelijks opbrengen. Je wilt sterk zijn naar de buitenwereld toe, want diezelfde buitenwereld mócht eens denken dat je zwak bent! Zeker als je iemand bent die het liefst alles zelf oplost zonder hulp van buiten af (te vragen), ga je door tot het uiterste.
Wat is dat uiterste? Dat is het punt waarop je wél hulp inschakelt. Van een arts, een vriend(in), of een hulpverlener. Als je op dát punt bent gekomen, geef je je zelf over aan een ander, met al je sores, verdriet en vermoeidheid. En erken je in ieder geval voor je zelf dat er iets vreselijk fout zit: je hebt je zelf té lang groot gehouden! Je zit onder in een diepe put van een soort apathie. Niks kan je meer schelen, je doet je ding, maar zonder enthousiasme en gevoel. Dat kan jaren voortduren. Ligt er maar net aan hoe sterk je bent.
Tot je het breekpunt bereikt hebt, hulp krijgt en langzaam, héél langzaam uit die diepe put gaat kruipen. Dan merk je pas hoe sterk een mens kan zijn. En die mens ben jij. Beetje bij beetje klauter je tegen de muur van die diepe put weer omhoog: soms ga je twee meter naar boven en valt het volgende moment weer een meter naar beneden, maar je gáát omhoog! Dan komt op een gegeven moment het punt dat je je mentaal warempel weer wat sterker gaat voelen. Kijk, en dát is het breekpunt in positieve zin!
Dan kom je uit die put, ondanks dat je er soms, voor je gevoel, weer helemaal ingetrapt wordt! Aan iedereen die zich in zo'n situatie bevindt: zet je schroom opzij, vraag hulp! Begin, net als ik, bij je huisarts. Ik ben die man na drie jaar nog steeds vreselijk dankbaar dat hij me de ogen geopend heeft en me geholpen heeft door mij aan te horen.
Weet je: na een burnout komt ook weer een opbloei van je zelf. Je ziet je zelf stapje voor stapje de goede kant opgaan. Ook al kun je je het van jezelf niet voorstellen dat Jíj een burnout hebt, het kan ieder van ons overkomen.
Maar op de eerste plaats: schaam je niet! Schaamte voor iets wat menselijk is helpt je niet de goede weg op, en daarvoor ben Jíj té kostbaar!
-S.jpg)
.gif)
