Puinbak
Mijn huis is momenteel een puinbak. Vitrage van de achterdeur aan flarden, behang langs de hele trap van de muur, stukken behang tot in de keuken en de achterdeur naar de tuin. Watervlekken in de vloerbedekking, kattenbrokjes door het hele huis.
De oorzaak? Een kitten van 5 maanden.
Heeft u wel eens een kitten gehad, en zo ja: had u óók last van deze verschijnselen? Niet? Dan heeft u ontzettend veel geluk gehad!
Die van mij, Pukkie, is in mijn slaapkamer geboren, zonder dat ik het wist.
Er kwam al maanden een zwerfkatje eten en slapen bij me: ik kan nu eenmaal geen dier buiten zetten. Op een gegeven moment was ze duidelijk zwanger. Tja, en toen begon het dilemma! Zal ik of zal ik niet de Dierenambulance bellen?
Na een paar maanden kwam ze een aantal dagen niet, tenminste, ik had haar twee dagen niet gezien. Tot ik op een woensdagavond thuis kwam en naar mijn slaapkamer liep om het raam open te doen. Ik hoorde ineens een héél blij: "Miauwww!", en Snoes 2, zoals ik haar noem, kwam vanachter het gordijn vandaan. Toen ik, nieuwsgierig geworden, het gordijn opzij schoof, lagen daar drie kleine bontbaaltjes te slapen...
In noodsituaties ben ik gelukkig in staat mijn hoofd koel te houden. Heb direct een aantal handdoeken gepakt, voorzichtig die drie er op gelegd en moeders te eten en drinken gegeven. En toen een vriendin gebeld die alles van katten weet. Die kwam spoorslags naar me toe, bekeek het hele zaakje en ging onmiddellijk voor gaas!
Ze opperde om tóch de Dierenambu te bellen om het hele spul te komen halen. Maar ja, ik ben volgens een goede vriend een emo-miepje. Dus dat werd 'm niet. Derhalve heb ik het hele stel zien opgroeien.
Als je dan na een aantal weken op bed ligt met drie van die snurkende kittens klem tegen je aan, met alle drie zo'n gelukzalig smoeltje, tja, wat doe je dan?
Dan geef je het spul te eten en te drinken, leert ze om op de kattenbak te gaan, zit midden in de nacht foto's en filmpjes te maken als ze weer eens hun 'raas-uurtje' hebben, krijgt dientengevolge weinig slaap, maar je kunt ze niet meer missen...
Inmiddels zijn we vijf maanden verder en zijn er twee van de drie vreselijk goed terecht gekomen bij twee vriendinnetjes. (Facebook heeft ook voordelen!).
De derde, in eerste instantie Wiggy genaamd vanwege haar vachttekening, is bij ondergetekende gebleven. En moeders heeft denk ik nog een paar andere adresjes gevonden waar ze eet, drinkt en slaapt.
'Wiggy' is inmiddels toch 'Pukkie' geworden: dat bekt een stuk lekkerder. En Pukkie is een dondersteentje van de bovenste plank.
Als ik 's avonds naar bed ga, ligt ze heel zoet te slapen in de kattenmand. Maar rond een uur of drie, als ondergetekende even naar nummer 100 moet, wordt ze wakker en komt naar boven gerend. Dan springt ze op bed, wurmt nét zo lang tot ze in de holte van mijn arm ligt, en met een grote zucht valt ze ( gelukkig!) in slaap.
En als ik 's morgens na het hele ochtendritueel in de badkamer naar beneden ga, loopt ze vóór me uit de trap af. Halverwege stopt ze, gaat op haar achterpootjes staan, kijkt me vréselijk brutaal aan, klauwt met haar voorpootjes snel langs het overgebleven behang, en holt dan vervolgens met een grote kittengrijns verder naar beneden.
Het is ook elke dag weer een verrassing wat ik aan zal treffen als ik thuis kom uit mijn werk. Alle boeken van het bijzettafeltje, nóg meer behang van de muur, opgedoken lipsticks die ik al weken kwijt was, verscheurde post, slippers op de meest onmogelijke plekken, al het wasgoed van het droogrek...
Kortom: 'never a dull moment' in goed Nederlands!
Maar of ik haar zou kunnen missen? Wat denkt u?
-S.jpg)
.gif)
