Effe naar Appie
Vindt u het ook zo'n ramp, boodschappen doen? Ondergetekende wel in ieder geval. Nu kunt u zeggen: "Laat het dan thuis bezorgen!". Maar daar begin ik niet aan, want soms zie je dingen waarvan je niet wist dat je ze nodig had. En in de tijd dat ik op m'n pc de hele website van Appie doorgespit heb, heb ik mijn boodschappen al in huis.
Maar ik ben achter één belangrijk feit gekomen: ga nóóit naar de super op zaterdagmiddag rond een uur of 15:00! Dat is absoluut niet goed voor A: je bloeddruk, B: je normaalgesproken eindeloze geduld, C: je hart en D: je gevoel voor humor.
Een aantal weken geleden kwam ik er op zaterdagmiddag achter dat ik geen toiletpapier meer had. Tja, en aangezien ik ook maar een mens ben, in de auto gesprongen en naar Appie alhier gesjeesd, met nog meer boodschappen op mijn lijstje.
Onderweg begon het al. Ondanks dat het vakantie was, was het vreselijk druk op de (grote) parkeerplaats. Voorzichtig manoeuvreerde ik mijn Up tussen voorbij schietende fietsers en "op hun telefoon-kijkende" voetgangers, waarvan er één zó gefixeerd was door zijn foon, dat ie compleet niet door had dat ik vol in de ankers moest. Anders had het tripje naar Appie een heel andere wending gekregen....
Hard foeterend tussen mijn tanden door veilig mijn auto kunnen parkeren.
Gewapend met een tas vol lege blikjes, liep ik naar de flessenautomaat. En toen werd er onmiddellijk een beroep gedaan op mijn geduld. Twee, overigens zéér aardige, heren waren aan het worstelen met een aantal kratten bierflesjes. De kratten werden keer op keer weer door de automaat terug gestuurd. "Sorry, mevrouw, wilt u even vóór? Dit kan nog wel eens even gaan duren ben ik bang!" zei de oudste. Maar inmiddels was ik nieuwsgierig geworden hoe het af zou lopen, dus ik zei: "Nee, hoor, heb de hele dag de tijd!".
Na vijf minuten geworsteld te hebben kwam het moment dat we alle drie in een deuk lagen om die onwillige automaat, en werd er een medewerker ingeschakeld.
Toen ik eindelijk mijn flessen en blikjes ingeleverd had, kon de zoektocht naar mijn verlangde artikelen beginnen. Mijn tocht door de winkel werd begeleid door een enorm gekrijs en gegil van een peuter die vreselijk over de zeik was. Blijkbaar vond zijn moeder het niet goed dat haar spruit een zak snoep in de kar had gegooid. Heb de toestand zijdelings met afgrijzen staan bekijken. Het ettertje vond het namelijk nodig om zijn moeder te slaan en te schoppen, en moeders deed niks. Waarschijnlijk murwgeslagen, of juist wijs...
Na mijn lijstje afgewerkt te hebben, toog ik vol goede moed richting kassa met bediening, aangezien alle zelfscankassa's bezet waren. Dat heb ik geweten.
Mijn oproep aan Albert Heijn : "Lieve Appie! Please, please zet op de zaterdagmiddag rond 15:00 minstens 2 bemande kassa's in!".
Want ik was op een gegeven moment bang dat mijn diepvrieskroketten reeds ontdooid waren. Eerst iemand die een artikel had dat niet scande. Eer dat het wèl mogelijk was, waren we reeds een minuut of drie verder. Toen iemand die cash wilde betalen en van zijn kleine geld af wilde. Eer dat dàt voor elkaar was...
Vervolgens een klant die het niet eens was met de gescande prijs: volgens haar was het in de bonus. Na veel vijven en zessen kwam de bewuste dame erachter dat ze in de war was met de vorige folder... Met samengeknepen billen en gekromde tenen de discussie aangehoord.
En toen was ik eindelijk aan de beurt na een minuut of tien... Heb de caissière heel veel sterkte en een heel fijn weekend toegewenst, en dat meende ik uit de grond van mijn hart! Wat had ik met haar te doen!
Thuis gekomen als eerste de kroketten die nog nèt niet ontdooid waren in de vriezer gemikt: het zou me niet gebeuren dat ik die in één keer allemaal op moest eten!
Ben blij dat ik 30 kilo kwijt ben, toevallig!
,-S.jpg)
.jpg)
.gif)
.jpg)
