Hormonenbom
Zoals u inmiddels waarschijnlijk wel heeft begrepen, zit uw columnist zwaar in de overgang. En daar hangen nogal wat nadeeltjes aan, op z'n zachtst gezegd. Tenminste, er kúnnen nogal wat nadeeltjes aan hangen: niet elke vrouw schijnt daar last van te hebben.
Persoonlijk geloof ik de vrouwen niet die zeggen niks van de overgang te merken. Dat betekent in mijn ogen dat ze altijd al, bij voorbeeld, die wisselende stemmingen hadden. Want dat vind ik zelf één van de ergste dingen die de overgang met zich mee kan brengen. Was ik normaal gesproken redelijk gelijkmatig gestemd, sinds een aantal jaar kan ik het van het één op het andere moment behoorlijk op de heupen krijgen. En dan druk ik me nog redelijk voorzichtig uit!
Lig ik het ene moment schaterlachend onder de tafel, het volgende moment kan ik ergens om janken als een idioot. Of welhaast ontploffen van drift. En tegenwoordig doe ik soms niet meer alsóf. Van dat laatste heb ik nog een goed voorbeeld.
Komt ie: afgelopen weekend een middag met mijn vriendinnetje op stap geweest. Naar een concert van mijn favo zanger. Geweldige middag! Na het concert stonden Jo en ik nog wat te drinken in de foyer, toen er een mannetje op ons afkwam en ons aansprak. Hij richtte zich onmiddelijk tot zussies, zoals ik m'n vriendinnetje ook wel noem. Of ze van het management was, want "dat had hij van iemand gehoord". Ja, duhuh! Hoe bedoel je, doorzichtig? Zussies in een deuk! Maar bij mij gingen vanaf het moment dat ik hem de hand schudde mijn nekharen recht overeind staan.
En dat heb ik zelden! Kan me werkelijk niet herinneren wanneer dat voor het laatst gebeurd is. Het ventje begon te vertellen dat hij de concert- c.q zalenmanager was van de tent. Ik kreeg de indruk dat hij verwachtte dat wij dames om zouden vallen van bewondering. Hij kwam van een koude kermis thuis, zogezegd...
Jo en ik zijn niet zo snel van iemand onder de indruk die loopt te pochen. Derhalve bleven we koel, héél koel. Vooral ik: Jo kon tenminste nog enige belangstelling veinzen. Daar sprong hij gretig op in, en vroeg haar het hemd van 't lijf. Of ze een relatie had, en of ze een baan had, en waar ze woonde..
Daarna was het mijn beurt voor een kruisverhoor. Normaal gesproken klets ik een aardig eindje weg in een leuk gesprek, maar aangezien mijn nekharen nog steeds rechtop stonden, was ik kort, héél kort.
Vroeg ie ook nog hoe het zat met Marco, want "hij had gehoord dat ik een vriendin van hem was". Het lag op het puntje van mijn tong om te zeggen:"Daar heb je geen ruk mee te maken, engerd!". Ben beleefd gebleven, dankzij mijn opvoeding, en heb 'm verteld dat Marco al ruim 40 jaar mijn favoriete zanger is. Mijn mams zou trots op me geweest zijn!
Na nog meer pochverhalen aangehoord te hebben, kon ik er werkelijk niet meer tegen! Ik wendde me naar Jo en zei:"Ik ga even naar de w.c!", en beende richting de toiletten. Na een eigenlijk niet urgente plas mijn handen drie keer staan wassen, in de hoop dat dat opgeblazen egootje vertrokken was als ik weer in de foyer kwam. En gelukkig, het was inderdaad zo. Kreeg van zussies te horen dat het ventje zich afvroeg of ik hem soms niet mocht: ik was blijkbaar nogal duidelijk geweest...
Kijk, en dát is nu het voordeel van ouder worden: zulke dingen kunnen je niet meer schelen. Lag ik vroeger wel eens wakker van dingen die ik gezegd of gedaan had, daar heb ik nu totáál geen last meer van.
Dus dames, u ziet: de overgang brengt soms óók voordelen!
.gif)
