Foutje, bedankt!
Weet niet of u wel eens te maken heeft gehad met een medisch missertje, maar ondergetekende plukt daar na 14 jaar nog steeds de vruchten van. En dat zijn geen lekkere vruchten, zeg maar.
Ik moest in 1,5 jaar drie keer onder het mes: beide knieën lagen in puin. De eerste keer ging de blokverdoving al niet helemaal zoals gepland: ik voelde hoe de chirurg het scalpel in mijn knie zette. Operatie gestopt, extra verdoving, alles kits.
Bij de tweede operatie ging het compleet mis!
Was de anesthesioloog de eerste keer ontzettend secuur, zijn collega van de tweede operatie daarentegen liep bijna fluitend om me heen, en gaf me drie prikken. In tegenstelling tot zijn collega, die alles afmat met een ouderwetse centimeter en vervolgens met een Permanent Marker kruisjes zette waar de naald in moest, deed deze meneer het welhaast met twee vingers in zijn neus. "Zó, zo, en hier! Dat moet genoeg zijn!".
En dat wàs het ook: om mij compleet 'out' te laten gaan. Voelde me wegzakken en kon geen adem meer halen.
Toen ik drie uur later weer enigszins bijkwam, stonden er 5 mensen naast m'n bed heel bezorgd naar me te kijken. Er werden me allerlei vragen gesteld, waarschijnlijk om te checken of ik ze nog wel allemaal op een rijtje had. Ze vroegen nog nèt mijn pincode niet...Hadden ze ook overigens niet gekregen.
Nadat ik alle vragen naar tevredenheid had beantwoord, werd me gevraagd of ik iets te eten en te drinken wilde. Mijn antwoord daar op zagen ze niet aankomen: "Nou, een bord spaghetti en een fikse borrel graag!". Die uitspraak ging jaren rond in het ziekenhuis....
Maar wat bleek er nu te zijn gebeurd? De blokverdoving ging totáál verkeerd, en mijn hele systeem stopte ermee. Er stond binnen no-time een ambu klaar en in het ziekenhuis in Dordrecht een bed op het IC. Dus het was menens geweest. "Blijkbaar was het mijn tijd nog niet", was mijn antwoord op dat verhaal. "Toppunt van nuchterheid!", vond men.
En dat ben ik in de regel ook. Alleen de volgende dag toen ik met krukken stond te hannessen in de keuken om een bak koffie te zetten, ging het mis, héél erg mis. Had nog steeds het gevoel in mijn onderlijf niet terug en tja, ik had de avond ervoor flink zitten kanen.
Kunt u zich voorstellen hoe het voelt als je ineens van alles op de vloer ziet liggen, gelukkig in dit geval het zeil in de keuken, wat normaal gesproken in het toilet hoort?
Heb met afgrijzen staan kijken, en barstte vervolgens in snikken uit. Na een paar minuten schopte ik mezelf onder m'n kont (had daar tòch geen gevoel in...) en dwong mezelf de klerezooi op te ruimen en koffie te gaan drinken.
Heb van de verpleegkundige allerlei tips gekregen om mijn sluitspieren sterker te maken. En die doe ik nog regelmatig, reuze hendig! Alleen als ik vreselijk lachen, niesen of hoesten moet, gaat het nog wel eens verkeerd. En dat na 14 jaar nog.
Maar daar hebben we in onze toko gelukkig hele nette inlegmiepjes (zoals ik die dingen noem) voor. Dus ik ben een dankbare afnemer van dat spul!
En laten we wèl wezen: er zijn véél ergere dingen dan een beetje incontinent zijn, tóch?
Beter lek dan een stijve nek of zoiets...