Oeverloos
Ooit was het bereiken van de plaats Babberich een hoogtepunt van mijn vakantie. Dat was met recht een prestatie want die mijlpaal werd per vouwfiets, bepakt met kilo’s kampeergerei en een hond gehaald. Ik heb dit nieuwsfeit toen met vulpen in mijn notitieboekje opgetekend.
Anno nu zou een foto van de plek in ieder geval zo’n feit moeten staven, anders zou men het niet geloven. Gewoon een shot met een mobiele telefoon.
Sinds een jaar heb ik zo’n ding, ik ben namelijk extreem ouderwets. Het is mijn veegtelefoon afgekort veegtel. Barbara, mijn vriendin, heeft die naam bedacht met verwijzing naar het gebruik ervan: mensen vegen op hun telefoon naar plaatjes of feitjes.
Sommigen bestaan het om tijdens gesprekken constant foto’s uit het apparaat te toveren, plaatjes bij praatjes, een soort ‘bewijslust’. Dergelijk hybridisch geschakel lijkt ze noodzakelijk voor een juiste en overtuigende beeldvorming. De een zijn lust is de ander zijn last of meer precies: bewijslast. Dat is het afgelopen jaar vanzelfsprekend geworden, zonder bewijslast blijf je buitenstaander. Mag ik uw QR-code zien? Er moet namelijk eerst iets bewezen worden voordat je naar binnen mag.
Ik zag dit jaar met lede ogen diverse ouderen afdruipen. Ze zeiden dat ze twee maal gevaccineerd waren maar werden niet op hun woord geloofd. Oud en nieuw begrijpen elkaar niet, men spreekt een andere taal.
Terug naar de feiten: het jaar zit er bijna op en spittend in mijn veegtel zie ik hoogte- noch dieptepunten. Eigenlijk zit het zo: ik kan geen keuze maken, want het aanbod aan plaatjes is oeverloos. Misschien is dat wel de juiste omschrijving van het voorbije jaar: oeverloos. Geen kabinet, geen einde aan de pandemie, geen echte zomer, geen feest. Nederland, als we ons maar even beperken, is op drift. Vaste grond in 2022? Ik hoop het van harte! Voor ikzelf afdrijf moet ik deze column afsluiten.
Hoe? Heel eenvoudig: met ham! Gekocht op advies van het OMT want, wie eet, die leeft!
