Zet de mens centraal, niet het verdienmodel!
Het is een vreemde vorm van participerende journalistiek: eerst een blessure oplopen door een ernstige val in huis om erachter te komen hoe het gesteld is in de gezondheidszorg. In het kort komt het erop neer dat overheidsbeleid, de dominantie van ziektekostenverzekeraars en farmaceutische industrie hebben geresulteerd in focus op het verdienmodel dat al jarenlang ten koste gaat van de zorg voor de mens. Dat is pijnlijk de afgelopen twee jaar aan het licht gekomen in Coronatijden. En nog meent het nu demissionaire Kabinet Rutte zijn goddelijke gang te gaan door zich te verliezen in eigen richting, voelt het OMT zich soms niet gehoord en schreeuwen de diverse bedrijfssectoren intussen moord en brand over de gevolgen van het schommelende zogenaamde beschermingsbeleid tegen het Covid 19 virus en varianten daarvan.
De praktijk bewijst wat de schadelijke praktijkgevolgen kunnen zijn. Je zult maar voor de zoveelste keer horen dat je noodzakelijke operatie wordt uitgesteld door gebrek aan capaciteit op de Intensive Care vanwege opname Covid 19 patiënten. Kon er geen gebruik worden gemaakt van de wetenschappelijke kennis en praktijkervaring in de gezondheidzorg? Natuurlijk wel, maar ego’s kunnen in de diverse sectoren in de gezondheidzorg behoorlijk in de weg zitten. En dus zitten we opgescheept met ad hoc beleid die burgers van dit goede land moeten beschermen tegen Covid 19 en zijn virusvarianten. En dan hebben we het niet eens gehad over de pseudowetenschappers die allerlei nepnieuws over het virus en de vaccinaties verspreiden.
Meer praktijk
Tijdens mijn opname in het Ikazia ziekenhuis en later in het Aafje Zorghotel Maasstad heb ik bij herhalen geroepen dat beleidsmakers tenminste een dag in een ziekenzaal of op een verplegingspost moesten gaan zitten en noteren of hun beleid wel strookt met de praktijk. In het Ikazia ziekenhuis nam ik waar dat verplegenden soms drie hulpvragen in een minuut kunnen krijgen, en dat communicatie met patiënten ‘een dingetje’ kan zijn als de laatsten het Nederlands slecht beheersen. Gebrek aan menskracht leidt zeker tot ontevredenheid bij hulpverleners en hulpvragers. “Je bent een nummer” ligt vooral bij hulpvragers in de mond bestorven.
Beleidsmakers met scoringsdrang zullen hulpvragers misschien als nummers beschouwen, maar dat is zeker niet het geval bij gedreven hulpverleners. Ik heb van hen bij herhaling “maar we zijn er voor de patiënten” gehoord na mijn opmerkingen dat het moeilijk moet zijn om zowel het management als de patiënten tevreden te houden. Zoveel is duidelijk: managementbeleid, protocollen, zogenaamde kostenefficiency en personeelstekorten in alle geledingen in de zorg leiden tot kwaliteitsverliezen en onverantwoorde wachttijden. Dat heb ik wel geleerd in de periode van opname in het Ikazia ziekehuis en herstel en revalidatie in het Aafje Zorghotel Maasstad.
Wie daar met verzorgenden, schoonmaaksters en het restaurant personeel praat hoort en ziet hoe groot de werkdruk is. Conclusie: alle medewerkers van Aafje Zorghotel Maasstad doen hun best, maar kunnen het hotelconcept niet waarmaken, simpelweg door tekort aan menskracht op cruciale momenten en beperkende regelgeving. Dat is in mijn beleving een managementprobleem. Er valt een inhaalslag te maken in de planning daar waar de hulpvraag extreem hoog is. Ik probeerde mee te denken door mijn hulpvraag af te stemmen op mogelijke 'windstiltes' in de algemene hulpvraag, hetgeen op zich al lastig was.
Nee, dat is geen taak van de patiënt, maar bevordert de beschikbaarheid van hulp wel en zo mogelijk ook de oefening in zelfredzaamheid van de patiënt. Advies aan het management: focus op de mens in plaats op het verdienmodel. En tenslotte: CHAPEAU VOOR ALLE MEDEWERKERS IN DE GEZONDHEIDSZORG DIE HUN UITERSTE BEST DOEN IN HUN WERK. Ze verdienen waardering van het management en de patiënten in plaats van de scheldpartijen die hen soms ten deel vallen.
-S.jpg)
.gif)
