Tranen op een koekhart

26 maart 2023 • 00:00 door Jozef van Rossum
Tranen op een koekhart
Bld. J van Rossum

Ja, beste lezers, ik weet het, een koekhart bestaat niet. Maar het klinkt zo mooi. Ik bedoel een hartvormige koek van Duitse makelij met een mooi lint eraan: je kunt hem omhangen. Op de koek is met suikerglazuur ‘ich liebe dich’ geschreven. Een dergelijke koek werd eens gedragen door een jongetje in Keulen. De politie had hem ‘s avonds op straat zwervend aangetroffen. Een schrijnend voorbeeld van kinderleed.

Hij was in tranen en men bracht hem naar zijn huis, alwaar niemand was. Naar aanwijzing van de buurvrouw was zijn moeder met haar verloofde gaan stappen en had zij haar zoontje met het koekhart achtergelaten. Van zoiets word ik treurig en ik voel onmacht: moederlijkheid inprenten, hoe doe je dat? Onbegonnen werk: praten tegen een stoel heeft hetzelfde effect.

Die treurnis overkomt me vaker. Ik zal niet beweren elke dag, maar tenminste eens per week voel ik mij onmachtig tegenover de mensenwereld. 

Zo trof ik onlangs voor de Centrale Bibliotheek een groepje demonstrerende ouden van dagen. Tegen de oorlog in de Oekraïne en voor de vrede. Tegen imperialisme,  dat woord stond in boterletters op een spandoek en ‘dat de Navo zich a.u.b. moest terugtrekken van de Poolse grens’… U raadt het al: ouwe communisten. Blijkbaar bestaan ze nog, mensen die nog geloven in de overwinning van het proletariaat. 

Anachronisten, zo noem ik ze, ook een woord dat niet bestaat maar dat wel mooi is. Het zijn dezelfde lieden die voor Koningsdag pamfletjes uitreiken om wat volk voor de 1 mei-viering te ronselen. ‘Toespraken’, ‘optocht’ en daarna ‘groot feest’.  Zelden voel ik me treuriger dan bij de gedachte aan dat feest, want wat valt er te vieren met zoveel onvrede?  Ik ben er nooit naartoe gegaan, maar stel me zo voor dat er vanaf een podium wordt geroepen dat zo’n beetje alles in Nederland onrechtvaardig is, dat er een harde strijd geleverd moet worden en dat vanaf zes uur de gaarkeuken voor iedereen eenheidssoep serveert, net als in de oorlog.  

Een der anachronisten reikte me een pamflet aan. ‘Natuurlijk ben ik tegen oorlog’, zei ik, ‘maar ik vraag me af: bent u pacifist?’ Nee, dat was meneer niet. En toen klonk het geluid van een oude Nokia. ‘Ik moet even opnemen’ zei de man en hij beëindigde ons gesprek. 

Graag had ik die meneer verteld dat wanneer je tegen oorlog bent, je pacifist moet zijn. Zeker op zijn leeftijd zou dat geen kwaad kunnen, aan het front kunnen ze hem missen. Gewoon tegen wapens, niet meedoen, geen ellende. Maar ook hier geldt: praten tegen een stoel heeft hetzelfde effect. Ik weet iets beters: ik moet die man een koekhart omhangen. ‘Blijf dolen en huilen, tot iemand je thuisbrengt’. Dat is natuurlijk niet zo lief van mij, maar misschien wel een mooie daad van ongewapend verzet. 

Over de columnist

Jozef van Rossum

Jozef van Rossum is in 1960 geboren in Nijmegen. Hij woont sinds eind vorige eeuw in Rotterdam. Daar werkt hij als beeldend kunstenaar, dichter en kunstdocent.

Stappen ze ooit over hun schaduw heen?
22 mrt
Stappen ze ooit over hun schaduw heen?
Haarza(a)kje
09 mrt
Haarza(a)kje
'Ouder uit wie het kind geboren is,' wat is dat?
06 mrt
'Ouder uit wie het kind geboren is,' wat is dat?
Roodkapje voor komende generaties
04 mrt
Roodkapje voor komende generaties
De “maareh-methode” van Den Haag
02 mrt
De “maareh-methode” van Den Haag
Cookies

Deze website gebruikt noodzakelijke cookies voor een correcte werking en analytische cookies (geanonimiseerd) om de statistieken van de website bij te houden. Marketing cookies zijn nodig voor laden van externe content, zoals YouTube-video's of widgets van Sociale Media. Zie ons cookiebeleid voor meer informatie, of om je instellingen later aan te passen.