Wanbeleid Rotterdamse volkshuisvesting verstopt in roman
Onlangs is er een debuutroman van mij verschenen. Titel: Tijdverdrijf, geschreven onder het pseudoniem van Peter Wallmann.
Ik had er zin in om aan mijn leven als oude man in Rotterdam proberen een flinke fictieve draai te geven. Ineens veranderde ik in een mild autistische auteur die alleen in een flat woont en die van zijn volkstuin een modern soort lusthof wil maken. Dat plan lukt aardig totdat een wethouder die volkstuin wil platwalsen om daar huizen voor de happy view te gaan bouwen.
Daarbij moest ik sterk denken aan Bas Kurvers, de inmiddels opgestapte VVD- wethouder Bouwen en Wonen. Berucht door de sloop van de Tweebosbuurt. Maar hij was ook van plan om nieuwbouw te realiseren in meerdere volkstuinen en op sportvelden. Dat is makkelijk omdat het daarbij om grond van de gemeente gaat. Plus dat de gemeente voor een dergelijk beleid een slim juridisch fundament heeft gebouwd via een stichting die de volkstuinparken voor de gemeente beheert. Er zijn allerlei sluwe spelregels voor de tuinen opgesteld en als die overtreden worden, dan heeft de gemeente een mooie stok om de hond te slaan.
Toen ik mijn boek in mijn huisje op de tuin van de SNV schreef werd onze tuin ook opnieuw met vormen van gedeeltelijke en gefaseerde sluiting bedreigd. Een deel van de tuin moest ook aan de voetbalclub worden afgestaan, waarvan het veld zou worden ingepikt. Van zulk nieuws lust een romanschrijver wel pap.
Wethouder Bas Kurvers werd moeiteloos wethouder Jacob Klein. En die moest natuurlijk vanwege zijn stoute plannen door de woedende tuinders ontvoerd worden. Maar dan wel geweldloos. Tijdens zijn gedwongen verblijf in een blokhut op het eiland van Zenja, dat in werkelijkheid grenst aan de diergaarde Blijdorp, moet hij in discussie met de leden van de lusthof zijn foute ideeën overdenken. Daarbij raakt hij ook nog eens verliefd op een van de activisten.
Uiteindelijk ziet de politicus in dat het behoud van de natuur in de volkstuinen belangrijker is dan megalomane nieuwbouwplannen. En hij treedt af.
Logisch dat het in de roman allemaal nog uitvoeriger en smeuïger beschreven wordt. Ik bood dit element van het verhaal bij het AD en Vers Beton aan als ingang voor een stukje over het boek, maar die hadden niet eens het fatsoen om even op mijn suggestie te reageren. Dat snap ik niet. Het past in trend die in de roman beschreven wordt, namelijk dat je als oudere steeds minder meetelt. Fuck you.
meer info over de roman van Nico Haasbroek: www.nicohaasbroek.nl)
