Trump en het Chinese porselein
Het nieuwe van Trump’s inauguratiespeech was dat Donald Trump niet veel nieuws te vertellen had. President Trump is nog steeds bezig een volksopstand tegen de gevestigde orde aan de man te brengen. Hij zei in grote lijnen hetzelfde als tijdens zijn campagnes. Tijdens zijn campagne kon je nog denken dat het alleen campagnetaal was, inclusief zijn bewondering voor Poetin, vooral bedoeld om de verkiezingen mee te winnen, nu wordt het echt. ‘Hoera’ denken sommigen, ‘de revolutie komt’, maar het is nog een tikje te vroeg om te juichen.
Trump intussen had het in zijn inauguratie over de ‘carnage‘ , de slachting die vorige regeringen in Amerika hadden aangericht. Slachting? Zulke begrippen deden het in zijn campagne goed, het zijn de beeldspraken van een man van het volk, een man die zegt waar het op staat. Intellectuelen noemen het hyperbolen wat ongeveer hetzelfde is, alleen negatiever. De slachting, het bloedbad dat Trump bedoelt is de teloorgang van de vakwerkindustrie, zijn de dichtgespijkerde winkels in kleinsteeds Amerika, zijn de mijnsluitingen. Goedkope arbeidskrachten uit verre buitenlanden en monetaire concurrentie van China, zorgden tegelijk voor tekorten op de betalingsbalans. Er ging meer geld aan vreemde valuta uit, dan er in kwam. Trump noemt niet de enorme verschuiving naar een meer digitaal innoverende service en computerindustrie, die een heel andere soort economie oplevert. Amerikaanse multinationals als Microsoft en Google werken over de hele wereld en die helpen waarschijnlijk geen ontevreden fabrieksarbeiders in Michigan of Pennsylvania aan het werk, maar hebben op Amerikaanse beurzen wel een enorme waarde. Die interne verschuiving van kolen- en staal naar service en digitaal heeft grote invloed gehad op de aard van de Amerikaanse economie. Net als de honderden, zo niet de volgens een in 2011 gepubliceerd rapport van het Watson Institute for International en Public Affairs, tweeduizend miljard dollar kostende Irak oorlog van George Bush en de zijnen. Wat dat betreft deed Obama het goed. Die laat Trump een weliswaar lastig internationaal speelveld achter, maar behalve een stevig restant Afghanistan, niet de grote oorlogen die Obama van Bush erfde. Goed klimaat voor een protectionist, want Amerika heeft nu militair minder zijn bondgenoten nodig. Tegelijk erft hij – ideaal voor een protectionist – een veel beter economisch binnenlands klimaat, in binnen- en buitenland als onder George Bush bestond. Het land is wel verdeeld, dat hebben zowel de uitslag van de gepolariseerde presidentsverkiezingen als de demonstraties tegen Trump laten zien. In hoeverre de retoriek van Trump aan die verdeeldheid heeft bijgedragen, in hoeverre het de arrogantie van de ervaringsmacht van Hilary Clinton was en in hoeverre het een globale trend is waarin mensen die zich verliezers voelen van een snel veranderende wereld, is moeilijk uit te maken. Even moeilijk als te voorzien is, hoe de koers van Trump’s Amerika de komende vier jaar de wereld zal veranderen.
Foto: Nieuwe President en Vice-President met echtgenotes, samen met de Ex-President en Ex-Vice-President en hun echtgenotes.
Foto: Trump neemt afscheid van Obama.
Intussen duiken opeens overal prominente aanhangers van Trump op binnen en buiten Amerika. Van Wilders tot Frédéric Prinz von Anhalt echtgenoot van de onlangs overleden Zsa Zsa Gabor, en klimaatscepticus en wetenschapsjournalist Simon Rozendaal bij de NPS, het zijn maar twee voorbeelden van het ‘getrumpetter‘ dat in de mainstreammedia te voorschijn komt. Trumpaanhangers zeggen dat nieuwe succesvolle Reaganjaren aanbreken. Economisch en politiek zal de VS bloeien als toen. Maar Reagan had een boel politieke ervaring voor hij in het Witte Huis kwam -vakbondsman, gouverneur van Californië- Trump’s ervaring bestaat uit onroerendgoedhandel en reality tv. Ook al kan Trump wellicht dadelijk goed met Poetin en Xi door een deur, landen als Rusland en China hebben serieus andere economische belangen dan Amerika. China heeft zijn huidige welvaart te danken aan productexport, Rusland aan grondstoffenexport en een stabiele hoge olieprijs. De VS zijn daartussen op dit moment een grootmacht met heel veel onzekerheden.
Trump zei in een recent dubbelinterview (BildZeitung / The Times) dat de Europese Unie een soort door Duitsland gerunde multinational is. Veel Griekse, Italiaanse en Spaanse tegenstanders van de EU denken dat trouwens ook. In Nederland denken de tegenstanders van de EU, dat je met Duitsland als buur geen Europa meer nodig hebt. De meeste mensen in Duitsland en Frankrijk hebben nog op school geleerd dat Europa, een werelddeel is dat tot 1945 zijn geschiedenis in inkt en bloed schreef .
Trump denkt, praat en improviseert on-the-fly. Hij heeft hij weleens getwitterd dat Zuid Korea en Japan maar hun eigen kernbewapening op poten moeten gaan zetten. Het is voor hoogontwikkelde landen als Japan en Zuid-Korea relatief eenvoudig om zich atomair te bewapenen. Dat geldt ook voor bijvoorbeeld Duitsland. Tot nu toe is er een non-proliferatieverdrag waarin staten die kernwapens hebben zich verbinden die niet te verspreiden en staten die ze niet hebben, toezeggen ze niet na te streven. Ophaalbrug omhoog, muurtje eromheen lijkt verlokkelijk maar een president die dadelijk on-the-fly op basis van America-First impulsbeslissingen neemt over de nationale veiligheid van Amerika heeft consequenties voor de internationale veiligheid.
Trump’s in beginsel vriendelijke houding naar olifant Rusland heeft strategisch ook alles met China te maken. Voor buitenstaanders geldt het oude gezegde: Waar olifanten de liefde bedrijven wordt het gras vertrapt. Het echte en grootste gevaar van Trump lijkt op dit moment vooral dat hij de confrontatie zoekt met China. Dat land dankt een groot deel van zijn welvaart aan de wereldhandel en open grenzen. De pc waarop dit getypt wordt en waarschijnlijk het beeldscherm waarop dit gelezen wordt, zit vol met Chinese onderdelen. Die productie en export is het huidige Chinese porselein. China zou Trump’s Amerika wel eens kunnen gaan zien als de olifant in haar porseleinkast. Het feit dat het Witte Huis op 23 januari bekend maakte dat China geen toegang tot de door haar geclaimde eilanden in de Zuid-Chinese Zee zou mogen hebben, voorspelt niet veel goeds voor de relatie tussen de twee grootmachten.
Foto’s: CNN tv in Hollandse huiskamer © RG
-20090804-S.JPG)
.gif)
