Trump en de media
Leve Trump?
De verkiezingsstrijd in de VS wordt door onze staatsmedia en RTL weer uiterst partijdig verslagen.
Toto nog toe heb ik vrijwel geen enkele voorstander van Trump gehoord en zie ik iedereen die een beetje politiek geëngageerd is heel braaf en deugdzaam zeggen: “Uit deze twee kandidaten kies ik voor de minst slechte Hillery ” Zij – de geborneerde Nederlandse pers – weet het op afstand al weer beter dan al de Amerikanen, die Trump genomineerd hebben.
De geschiedenis herhaalt zich, omdat we voor de verkiezing van Ronald Reagan ongeveer hetzelfde beeld zagen. De media schilderde hem - de B-acteur - als simpel, dom, kortzichtig en eigenwijs af, maar hij werd – wat zijn die Amerikanen toch dom – twee keer gekozen en maakte een einde aan de koude oorlog onder het zo Rotterdamse motto: Geen woorden maar daden. Voor mij de beste Amerikaanse president na de 2e WO. Helaas hebben zijn slappe opvolgers de geweldige uitgangspositie die hij aan hen meegaf verkwanseld.
De familie Clinton schijnt van bijzonder formaat te zijn; net als de familie Bush overigens. Niet één maar twee leden van het gezin zijn zo capabel dat ze president van de VS en daarmee het vrije Westen kunnen worden. Capaciteiten of zit er wat anders achter? Zou het niet zo kunnen zijn dat een aantal banken en multinationals heel graag investeren in de campagne van minder kapitaalkrachtige kandidaten? Is dat niet de achilleshiel van het Amerikaanse systeem?
In dat land kan iedere schoenpoetser miljonair worden als hij of zij zich inleeft in de Amerikaanse tradities en vooral ook lef c.q. persoonlijkheid heeft. Als zo’n onafhankelijke geest –zowel financieel als geestelijk- de leiding krijgt over het bedrijf de V.S. kan hij of zij in ieder geval bogen op bestuurlijke ervaring! Nuttig, want bij iedere regime-verandering gaan daar ook de ambtenaren naar huis!
Ons Westerse denken over het democratische systeem heeft ondertussen al een paar opdonders gehad. Deze campagne is er één van, maar ook het totaal mislukken van de Arabische lente en de opkomst van Poetin en Erdogan via democratische weg zijn bewijzen dat democratie niet altijd zaligmakend is.
We kunnen er van leren dat ons systeem misschien alleen in het Westen het minst slechte is: Dat ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is en dat een schoenmaker zich bij zijn leest dient te houden. Dat in andere culturen totaal anders tegen landsbestuur wordt aangekeken. In China kunnen door het politieke systeem heel makkelijk beslissingen genomen worden en is het individuele belang volkomen ondergeschikt gemaakt aan het staatsbelang. Is dat zo slecht? Voor ons wel, maar voor China is het een enorme verbetering die gepaard gaat met een groeiende welvaart, waarvan iedereen profiteert.
Tegen de autoritaire krachten op onze planeet, die de levensstijl van het vrije Westen willen bedreigen, lijkt mij alleen een stevige aanpak op zijn plaats. Niet pappen en nathouden – zwakte in de ogen van ondemocratische krachten – maar keihard optreden. Hillery heeft zich als minister van buitenlandse niet als zodanig gemanifesteerd en haar kans dus m.i. verspeeld. Eerlijk gezegd zie ik alleen Trump in staat onze manier van leven te verdedigen en zo nodig te bevechten. Vandaar mijn keuze.
Zal wel extreem rechts zijn, maar dat was ik in de ogen van deugdzame policor denkertjes toch al.
.gif)
