Een lege zolder (verhaal)

09 februari 2022 door Paul Seesink
Een lege zolder (verhaal)
Een lege zolder. Foto Paul Seesink

Haar droom van is zíjn nachtmerrie. Hij kent die verborgen plekken op zolder. Plaatsen waar alles naartoe gaat waar je zelden naar omkijkt, maar wel bewaard moeten worden. Grote verhuisdozen die bij het zoeken naar voorjaarsspullen plotseling opdoemen in de lichtbundel van een zaklantaarn.

Vanaf dat ze beide in Rotterdam kwamen wonen, verhuist er wel eens wat naar de zolder. Af en toe verschuiven wat zaken naar de berging. Als die wordt opgeruimd verschuiven die afgedankte spullen naar de garage. Wanneer blijkt dat ook anderen geen belangstelling hebben wordt een bezoek aan een kringloopwinkel georganiseerd.
Nu, ondanks de zonnige voorjaarsdag met groene puntjes in de tuin, voelt Casper de dreiging. De blauwe lucht ziet hij verkleurd tot één grote grijze grauwsluier. Vanaf de online-boekhandel ziet hij het aankomen. Verpakt in een onschuldig ogend brievenbuspakje, valt het op de deurmat. Met die val heeft het virus zich vastgezet in hun huis; het KonMari-virus.

Lieke droomt haar droom; een lege zolder. “Het wordt tijd om die troep eens weg te doen. Als we er niet meer zijn, zitten de kinderen ermee en die gooien toch alles weg", zegt ze.
"Alles weg?" Enkel die twee woorden doen Caspers maag ineenkrimpen. “Alles weg? Nee toch! Je weet nooit waar je het weer voor nodig hebt. Later zullen de kinderen er blij mee zijn.”

Vol verwachting maakte Lieke het pakje open. Ja hoor, hét boek. Gespannen ging haar blik over de titel: ‘The Life-Changing Magic of Tidying Up - The Japanese Art of Decluttering and Organizing’. Een nuchtere Rotterdammert zou gewoon ‘Opgeruimd’  schrijven. Want daar draait het om; opruimen. Lieke leest het boek van die bekende Japanse opruimgoeroe, Marie Kondõ in één adem uit. Volgens Marie is opruimen een manier van ontspannen. Lieke gaat aan de slag. Casper volgt noodgedwongen. Zijn protesten helpen niet en om de lieve vrede wordt alles volgens het kondõboek systematisch van de zolder gehaald. Dozen gaan open en alles gaat door hun handen. Plakboeken en losse kiekjes van jaren terug komen tevoorschijn. Lieke wil er snel doorheen, maar Casper roept: “Kijk nou toch, die foto’s.” Lieke stopt toch even met ruimen en kijkt mee. Even geen Marie Kondõ. “Hé kan dat nog wel die foto uit 1973? Wat zouden de kinderen er wel van zeggen?” Hun herinneringen waren weggezonken. De foto’s roepen oude beelden op. Sommige heel helder of ze vorige week nog waren gebeurd. Lieke en Casper zijn even in hun eigen wereld. Een wereld van vrolijkheid en gezelligheid. Een zorgeloos leven. De kinderen nog jong, beide een mooie baan, Iedereen gezond. Als haperende filmbeelden komen die souvenirs boven.
Een groepsfoto van de Lagere School gaat door hun handen. Dát waren nog eens grote klassen! Wie zouden er nog van leven? Toen moest je ook wel eens gedwongen thuisblijven, niet voor een dreigende ziekte, maar de dreiging van bommen.
“Die oude oorkonde kan wel weg”, zegt Lieke, Casper laat bijna een doos uit z’n handen vallen. “Ja, maar die moet ik wel eerst even digitaliseren, Liek!”

Er komt zelfs oud gereedschap voor de dag. Een handzaag, nog scherp en zó soepel dat die kan ‘zingen’. Een booromslag en een Stanley blokschaaf van Caspers vader. Een oud kompas met vizier. Een dolk met leren schede. Het heft bestaat uit leren ringen in bruin, wit en rood. Nu noem je zo’n dolk in slecht Nederlands een ‘outdoormes’. Die mocht Casper in de 50er jaren als padvinder gewoon dragen. Vandaag wordt een zakmesje al als een wapen gezien. Toch leuk al dat spul voor de kinderen; even een fotootje door-appen. De reacties zijn positief; dat wordt dus loten! Casper voelt zich al wat beter. Het gaat allemaal weg, maar het blijft toch in de familie. Lieke ook blij want er zal weer een doos van de zolder zal verdwijnen.

Casper is intussen tot achterin de zolderberging geraakt. Zijn Maglite beschijnt een kleine doos. Héél zwaar; hij bergt tientallen cassettebandjes. “Doe maar weg, wat moeten we ermee?” “Ja maar Liek, er zitten twee bandjes tussen die ik wil bewaren. Interviews met onze grootouders” Welke twee zijn het? Er is nog een oude recorder in huis. Dat wordt uren zoeken en luisteren.

Keurig volgens Liekes droomboek is de zolder systematisch onder handen genomen. Casper constateert tot zijn genoegen dat z’n archiefdozen, hoewel onder druk van Lieke sterk uitgedund, weer teruggeplaatst zijn. Liekes droom is uitgekomen en Caspers nachtmerrie is voorbij. Het KonMari-virus zit weer stevig terug in het kondõboek.
 

Over de columnist

 Paul Seesink is geboren op het Noordereiland. Volgde de Academie van Beeldende Kunsten in de stad en was een belangrijk deel van zijn leven naast zijn werk als binnenhuisarchitect, journalist. Aanvankelijk schreef en illustreerde hij vooral op zijn vakgebied daarna ook in toenmende mate op algemeen gebied.     

Stappen ze ooit over hun schaduw heen?
22 mrt
Stappen ze ooit over hun schaduw heen?
Haarza(a)kje
09 mrt
Haarza(a)kje
'Ouder uit wie het kind geboren is,' wat is dat?
06 mrt
'Ouder uit wie het kind geboren is,' wat is dat?
Roodkapje voor komende generaties
04 mrt
Roodkapje voor komende generaties
De “maareh-methode” van Den Haag
02 mrt
De “maareh-methode” van Den Haag
Cookies

Deze website gebruikt noodzakelijke cookies voor een correcte werking en analytische cookies (geanonimiseerd) om de statistieken van de website bij te houden. Marketing cookies zijn nodig voor laden van externe content, zoals YouTube-video's of widgets van Sociale Media. Zie ons cookiebeleid voor meer informatie, of om je instellingen later aan te passen.