Lourdeswater

17 juli 2021 door Ronald Sørensen
Lourdeswater
Lourdes bidons vierges Foto (uitsnede) Jean-noël Lafargue cco

Vele decennia geleden kregen mijn vrouw en ik van bridgevrienden die in Venetië waren geweest een souvenir in de vorm van een afzichtelijk plastic gondeltje. Een traditie was geboren.

Of het souvenir een verkapte verwijzing naar mijn in onze kringen ongebruikelijke smaak was - TROS lid,  liefhebber van Nederlandse smartlappen en André van Duin - hebben we niet gevraagd, maar we pakten de handschoen op.

De volgende vakantie in Frankrijk kocht ik zo’n bolletje met daarin een klein Eiffeltorentje, dat als je het bolletje schudde in de kunstsneeuw stond.

We spraken af er maar een traditie van te maken. Bij de traditie hoorde ook het etaleren van het steeds groeiende aantal toeristische wanproducten als we bij elkaar op visite kwamen; meestal om te bridgen.

Soms vergaten we na zo’n kaartavond wel eens een souvenirtje weg te halen.  Een collega die onverwacht langskwam, haalde een boek op, dronk een kopje thee en vertrok zonder een spier te vertrekken. De volgende dag kwam er een andere collega gniffelend op me af om te vragen of ik echt klein colosseumpje op de tafel had staan. “Natuurlijk” antwoordde ik “is toch mijn vak.” Toen mijn opmerkzame en loslippige collega het boek teruggaf, vroeg ik waarom hij mij niets gevraagd had. “Sör dat ding is toch belachelijk” antwoordde hij, wat ik volmondig toegaf.

Het allerleukste van die rivaliteit in het vinden van het allerlelijkste souvenirtje was niet het ontvangen, maar het uitzoeken van ons presentje. Op iedere vakantie was het bezoek aan zo’n souvenirzaak een feest. We hadden om het moeilijker te maken afgesproken om onder de vijf euro te blijven.

Ooit voor het eerst aangekomen in Benidorm merkte we dat het een mer à boire voor ons was. Vooral in de winkels gerund door Chinezen keken we onze ogen uit en konden we bijna niet beslissen welk voorwerp te kopen. Uiteindelijk kochten we twee heel erge dingen, omdat we niet konden kiezen. Eén ervan schonk ik aan een vriend, die op het stadhuis werkte en die er geen enkel bezwaar tegen had om het vogelkooitje met een fel gekleurd vogeltje op zijn bureau te zetten. Of hij regelmatig op het knopje drukte om het te zien bewegen en te horen fluiten weet ik niet. Hem kennende denk ik van wel.

Op een gegeven moment had ik het advies van de toenmalige hoofdcommissaris nodig. Hij nodigde me uit op zijn bureau en in een vitrinekast zag ik een verzameling curiosa die de onze deed verbleken. Ik schoot in de lach en hoorde als reactie dat hij ook wanproducten verzamelde. Omdat ik advies over een reis vroeg, kreeg hij nadat ik teruggekomen was, een Empire State building onder zo’n glazen sneeuwstolp. Hij was er zichtbaar mee in zijn sas en plaatste het in zijn vitrine.

Op de terugreis uit Las Vegas (cadeau van mijn zoon) moest ik bij een tussenlanding van zeer streng kijkende veiligheidsambtenaren mijn koffer openen. Er zat een “electrical device” in. Gelukkig ontdooiden ze toen ze zagen dat het ‘t bekende logo van Las Vegas was. Op hun verzoek liet ik de lichtjes van links naar rechts en weer terug lopen.

Tijdens bezoek bij mijn schoonzusje in het zuiden van Frankrijk zag ik in een soort verzamelbak het werkelijk lelijkste vakantierelict, dat ik tot dan toe gezien had. Een stukje boomschors met daarop heel slordig een foto van de kerktoren in een koperen setting. Het dateerde zo te zien uit de jaren vijftig. Ik viste het uit de bak en rekende het af, waarna de eigenares van de zaak luid roepend naar achteren liep. “Het is verkocht, het is verkocht Ik heb toch gezegd dat het ooit verkocht zou worden” Denk dat haar familie haar geadviseerd had het maar weg te gooien.

Op een andere reis kwamen we in Lourdes, waar mijn roomse vrouw graag, ondanks de tegenwerpingen van haar protestantse man, een kijkje wilde nemen. Mijn stoutste verwachtingen werden overtroffen. Altaartjes met aan en uit knipperende kerstverlichting(kleur), imitatie grotjes met een knielende en biddende Bernadette, een knipmes met een beeltenis van dezelfde heilige en Maria in werkelijk alle (kuise) verschijningsvormen. De keuze was enorm en uiteindelijk viel hij op een plastic flesje in de vorm van Maria met de kroon op het hoofd als afdraaibare sluiting.

“Dat is een leuke voor onze bridgevrienden” fluisterde ik mijn vrouw in het oor. ”Niets daarvan” zei ze terwijl ze het flesje vulde met Lourdeswater. “Koop er nog maar één, deze houd ik” 

Ze heeft jarenlang onze huiskamer gesierd.

 

 

Over de columnist

Ronald Sørensen

Ronald Sørensen (Rotterdam,1947) studeerde biologie en geschiedenis en was 32 jaar leraar in het voortgezet onderwijs. Hij is medeoprichter van Leefbaar Rotterdam en was van 2011 tot 2015 lid van de Eerste Kamer. Vanaf 2016 schrijft hij columns voor RV&M.

Stappen ze ooit over hun schaduw heen?
22 mrt
Stappen ze ooit over hun schaduw heen?
Haarza(a)kje
09 mrt
Haarza(a)kje
'Ouder uit wie het kind geboren is,' wat is dat?
06 mrt
'Ouder uit wie het kind geboren is,' wat is dat?
Roodkapje voor komende generaties
04 mrt
Roodkapje voor komende generaties
De “maareh-methode” van Den Haag
02 mrt
De “maareh-methode” van Den Haag
Cookies

Deze website gebruikt noodzakelijke cookies voor een correcte werking en analytische cookies (geanonimiseerd) om de statistieken van de website bij te houden. Marketing cookies zijn nodig voor laden van externe content, zoals YouTube-video's of widgets van Sociale Media. Zie ons cookiebeleid voor meer informatie, of om je instellingen later aan te passen.