Mijn eerste mobieltje

In het voorjaar van 1991 kreeg ik mijn eerste mobiele telefoon. De goede gever was de Britse krantenmagnaat Robert Maxwell. Ik was toen even directeur van het noodlijdende Rotterdamse Het Vrije Volk.
Samen met de toenmalige hoofdredacteur Gerard Krul hadden we geprobeerd Maxwell (onder meer eigenaar van het linkse schandaalblad Daily Mirror) in Londen te interesseren voor deelname in onze krant. Hij zag daar niets in. Maar hij zag wel wat in een ander plan. Dat was een vingeroefening om in Nederland de eerste krant op klein formaat, een zogeheten tabloid, uit te brengen.

Hij nam ons ter plekke in dienst. Zei dat we in Rotterdam op een mooie locatie een kantoor moesten betrekken (dat werd de elfde verdieping van het WTC aan de Coolsingel). We konden een auto uitzoeken. En verplicht een mobiele telefoon aanschaffen.
Zoals zijn secretaresse zei: ,,De uitgever moet jullie dag en nacht kunnen bereiken.” We konden aan de slag.
Achteraf heb ik mijn jaar bij Maxwell wel vergeleken met de intriges van de tv-serie Dallas. Maar daar kom ik een andere keer op terug.
De mobiele telefoon was een omvangrijk apparaat. Het was een behoorlijk zware kast, ik denk met een gewicht van enkele kilo's, dat je met een riem om je nek op je buik kon dragen. De hoorn had de omvang van een gewone vaste telefoon. En er was vaak geen signaal.

Wij waren als voormalige leerling-journalisten, er waren in Nederland nog geen opleidingen, zo rond ons achttiende jaar in het diepe gegooid en moesten ons maar redden. Ongeveer een kwart overleefde de eerste zes maanden. De rest werd er met het grootste gemak weer uitgegooid. ,,Ga jij maar op kantoor werken jongen,” kregen ze te horen. Dat was overigens ook geen probleem.
We groeiden dus op met ratelende schrijfmachines en telexen. Onze getikte stukjes bereikten via een ‘kopijloper’ of per buizenpost de zetterij waar zetters er op zetmachines loden regels van maakten. Een afdruk ging naar de corrector, maar de zetters zelf haalden er ook al heel wat taal- en spelfouten uit.

Aan ‘het steen’ (een forse vlakke gietijzeren tafel) werden de paginas in elkaar gezet waarna de persen konden gaan draaien. Er werd veel gerookt op die rumoerige redacties. Ongeveer elke twee jaar moesten de muren opnieuw worden geverfd.
Wanneer de persen draaiden, bij de middagkranten zo rond 15.00/16.00 uur pikten we een krantje op en gingen naar de kroeg. Het Vrije Volk aan de Slaak naar ‘De Koophandel’ aan de Oostzeedijk. Het Rotterdams Nieuwsblad, Het Rotterdams Parool, de Rotterdammer en de NRC in de Witte de Withstraat naar ‘De Schouw’ of op de Oude Binnenweg naar ‘Timmer’, ‘Pardoel’ of ‘Melief Bender’.

Terug naar mijn eerste mobiele telefoon. In het voorjaar van 1991 stond ik – ingesnoerd in mijn nieuwe mobiele telefoon – in een bomvol Melief Bender. Het was bijna onmogelijk bij de bar te komen.
Ik pakte mijn telefoon en draaide het nummer van Melief. ,,Vier bier, hier achterin,” zei ik. De hele zaak viel stil toen een ober met een dienblad onze kant op kwam. Het was mijn eerste mobiele telefoongesprek.