Afscheid
Heb afscheid moeten nemen van mijn tante/tweede moeder/ naamgenoot.
U weet zelf misschien wel hoe hard dat is, afscheid moeten nemen van een geliefde persoon. En dat heb ik de afgelopen 30 jaar héél vaak moeten doen, helaas. Dat is het nadeel van een grote familie hebben.
52 jaar geleden afscheid moeten nemen van mijn paps. Hij werd slechts 44. Ik was toen 7, en zag mijn vader, mijn grote vriend en held, voor mijn ogen in elkaar zakken: hersenbloeding.
Daarna volgden jaren van géén afscheid hoeven nemen. Maar pas als je ouder wordt, realiseer je je dat je die jaren eigenlijk maar als gewoon hebt ervaren, en nooit genoeg gewaardeerd. Pas als je naast het sterfbed van een geliefde hebt gezeten, kom je tot de conclusie dat het leven nooit vanzelfsprekend is.
Heb mijn moeder pas verteld dat ik zo vreselijk veel van haar gehouden heb toen ze opgebaard lag: véél te laat dus! Maar wij waren niet het soort mensen dat dat tegen elkaar zei: wij lieten dat blijken uit andere dingen. Een hand op een schouder, een spontane zoen of knuffel, een bosje bloemen, een omhelzing...
December dit jaar is het 20 jaar geleden dat ik mam moest laten gaan. En dat verlies dreunt verschrikkelijk lang ná. Jaren geleden zei iemand me: "Je denkt dat verdriet slijt, maar naarmate je ouder wordt, wordt het vaak heftiger Cor!". En ja, daar ben ik achter gekomen. De littekens blijven pijn doen , daar helpt geen enkele littekencrème voor!
Toen afgelopen November op een zondagmiddag het bericht kwam dat onze enige tante van vaders kant op sterven lag, heb ik naast haar gezeten en haar hand vastgehouden. Ik wilde dat ze wist dat ze niet alleen was. Heb haar verteld hoeveel ik van haar gehouden had. En hoe ver ze ook al heen was, op een gegeven moment gingen haar ogen open, draaide ze haar hoofd naar me toe en probeerde ze nog iets te zeggen. Wat niet ging, daar was ze te zwak voor.
Ondanks het verdriet van het afscheid, ben ik zó dankbaar voor het feit ik haar dat heb kunnen vertellen!
Dus lieve lezers, gooi die schroom overboord, en vertel jullie geliefde naasten dat je van ze houdt!
Morgen kan het te laat zijn...