Weerloos

Het heeft maar een haartje gescheeld of die prachtige in neon gevatte dichtregel van Lucebert was voorgoed verloren gegaan: ‘Alles van waarde is weerloos’. Iemand trok zijn portemonnee en het weerloze kreeg zijn waarde terug.

Voor even. Want als puntje bij paaltje komt houden we in Rotterdam niet van weerloos. Het is armoedig, verfrommelbaar, alles wat we niet willen zijn in een stad die het steeds hoger in zijn bol krijgt en steeds minder uit zijn hart.

In een vlaag van financieel-economische verstandsverbijstering heeft de gemeenteraad indertijd gekozen voor het brugontwerp van Van Berkel. Een poëzieprijs van enige miljoenen, onmiddellijk herkend door ‘het volk’ dat de brug sierde met de naam De Zwaan. Een gedicht in staal en beton met de elegantie waar het zijn bijnaam aan te danken heeft.

Maar kan een zwaan het icoon van Rotterdam zijn? Nee, natuurlijk niet. Een ooievaar in Den Haag, moeten zij weten, maar een zwaan over de Maas blijft een vergissing.
Toen werd Rem Koolhaas uit de kast gehaald. De, wat zeg ik, onze wereldberoemde architect, onze stedenbouwkundige krachtpatser die in eendrachtige samenwerking met wethouder Karakus De Zwaan zijn plaats zou wijzen.

Een gebouw dat ‘De Rotterdam’ heet wil meer zijn dan het is. Het wil een stempel drukken waar de stad al een herkenningspunt had. Een Speer-punt op de Kop van Zuid. De Reus van Rem. Koolhaas die Van Berkel een poepie wil laten ruiken.
Kijk naar de overkant. Het straalt vanuit de hoogte: ‘Alles van waarde is weerloos’.
Gedenk Lucebert.