De zelfmoord van Tim (2)

(Vervolg van vorige week)
Na de zomervakantie durfde ik niet terug te gaan naar school, bang om wederom te worden uitgelachen in het gym- en klaslokaal. Zij waren allemaal bruingebakken van de zon in de zuidelijke vakantielanden en ik zag er nog steeds uit als een melkfles. In de eerste klas was het hoongelach van een groep hyena’s mijn deel.
Daardoor voelde ik mij ook constant ‘buitengesloten’, de voornaamste reden van de zelfmoord van Tim Ribberink (20 jaar).

In de tweede klas, ik was net 14 jaar oud, greep mijn gymleraar en oud-bokskampioen Van Schijndel in. Hij was als eerste getuige van hoe ik werd gepest en getreiterd.
Mijn gymleraar sommeerde mij bokslessen te nemen. Na drie maanden kwam een beetje zelfvertrouwen bij mij terug. Bij de volgende gymles haalde hij plotseling de grootste pestkop, ene Gilbert, naar voren.

Tot mijn stomme verbazing moest hij voor de hele klas bokshandschoenen aan doen. En tot mijn ontsteltenis riep Van Schijndel mij naar voren voor het tweede paar bokshandschoenen. Als ik nu zou verliezen, zou mijn leven op school een totale hel worden. ,,Het is erop of eronder!,’’ zo hamerde het door mijn hoofd.
De klas zat zich helemaal te verkneuteren. Gilbert was een halve kop groter dan ik en hij was halfzwaargewicht tegen mij als lichtgewicht. Alleen had ik langere armen, een voordeel voor elke bokser.

Het gevecht van mijn (jonge) leven was begonnen. Alle frustraties en opgekropte woede die ik in mij had ontploften als dynamiet. Gilbert liet ik alle hoeken van het gymlokaal zien. Hij ging twee keer neer en bij de derde keer maakte mijn boksleraar er met een grote grijns een einde aan.
De klas was verbijsterd. Gilbert had een paar blauwe ogen in plaats van bruine. Van ‘underdog’ was ik gepromoveerd tot ‘topdog’.

Ineens waren zij doodsbang voor mij. Met de dag voelde ik mij sterker.
,,Kom maar mee naar buiten,’’ zei ik zelfverzekerd als er nog eens een verkeerd woord viel.
Met de staart tussen hun poten bleef het ‘roedel pestkoppen’ voorgoed achter.