Nacht van de oude dichter
Zijn zinnen lopen als vanouds
maar zelf hobbelt hij achter een stok
“ Gesneden uit het kreupelhout van het alfabet...” beweert hij
En ook (licht melancholiek):
“Enkel de Dahlia's achter in mijn tuin
luisteren nog naar mijn gedichten ...”
Die groeien overigens daardoor als koolhydraten!
zegt hij...
(Hij besproeit ze elke avond met een extra portie water...)
En:
Als Bob Dylan de Nobelprijs voor Literatuur...
waarom ik dan niet?
Want ik ben toch óók Forever young!
Dan draait hij zich om en gaat zijn tuinpad
kaal van het schelpgruis
af
langzaam als een avondrode
slak
zijn wit gepleisterd huis(je) in.
B(r)oos gaat hij daar
met de stokrozen
op stok
(Niks huilbuien om jonge sla...)
Nacht, ontbloot
je zwarte zijden kousen! Troost hem!
Laat hem drinken aan je Melkweg
als een pasgeborene
Maak hem sprakeloos!
.gif)
