Het einde van de oorlog kent (helaas) vele vormen
De kans voor het Westen om tot een vergelijk en verdere samenwerking met Oekraïne te komen ontstond nadat het land zichzelf losgeweekt had uit de Russische invloedsfeer in 2013 met de Maidan revolutie. Daarop volgde in 2014 de Oekraïne president Porosjenko. Onder hem nam het land eerst afstand van Rusland door uit het gemenebest van voormalige Sovjetstaten CIS te stappen. Vervolgens werd de intentie om lid te worden van de EU en NATO grondwettelijk verankerd. Dat zijn de rechten van een autonoom land. Het Westen nog het Oosten kunnen daar iets aan veranderen. Tenzij dus door geweld bedacht Poetin. En dat is wat gebeurde, vanaf 2014 met bezetting van de Krim en delen van Donbas en vanaf februari 2022 met openlijke oorlog.
Directe oorzaken waren de Maidan revolutie en de politiek in het Midden Oosten zoals dat ontstond na het NATO Libië-fiasco. Het afzetten van de in 2010 herkozen president Viktor Janoekovitsj in 2014 leidde tot de Russische bezetting van de Krim. Poetin zag op lange termijn marinehaven Sebastopol bedreigd. Het was hetzelfde jaar dat Rusland in de nasleep van Ghouta de steun aan de Syrische president Assad versterkte om daarmee haar enig overgebleven Middellandse Zee haven Tartus definitief veilig te stellen.
Dit zei Poetin voor de zomer: 'Vandaag horen we dat ze ons willen verslaan op het slagveld. Nou wat kan ik zeggen? Laat ze het proberen. We hebben al veel gehoord over het Westen dat tegen ons wil vechten "tot de laatste Oekraïner". Dit is een tragedie voor het Oekraïense volk, maar dat lijkt te zijn waar het heen gaat. Maar iedereen moet weten dat we over het algemeen nog niet serieus zijn begonnen. Tegelijkertijd verwerpen we vredesbesprekingen niet, maar degenen die ze afwijzen, moeten weten dat hoe langer het duurt, hoe moeilijker het voor hen zal zijn om met ons te onderhandelen.'
Intussen bereidt een deel van het Westen met name Duitsland, zich voor op een recessie. Die zal de oorlog niet tegenhouden. Niet in Rusland waar men gewend is onder autoritaire leiders de broekriem aan te halen. Recessie en economische teruggang zal wel westerse steun van de publieke opinie voor Oekraïne kunnen verzwakken. Zeker als hier de protesten tegen hoge energieprijzen zich voegen bij andere grieven. IDe sancties van het Westen komen in Rusland hard aan, maar in Europa gezien de gascrisis minstens zo hard. Het speelt Poetin in de kaart.
De oorlog is een stevige basis voor een nieuwe Koude Oorlog waar Poetin zich als leider van het niet westen probeert te profileren. Deel van die Koude Oorlog is ook het voornemen om per 2024 uit het gezamenlijk project van het ISS, het international Space Station te gaan.
Uiteindelijk zal ook deze oorlog aan de onderghandelingstafel moeten eindigen. Onder welke omstandigheden en krachtsverhoudingen is koffiedik kijken. Biden ziet Poetin als een rationele speler die zich heeft misrekend. Het is ook een rationele speler met een intens gevoel van Russische nationale trots. Poetin heeft met de annexatie van de vier Oekraiense oblasten vroegtijdig de winst gepakt. Toch blijft hij verliezen. Hij staat met de rug tegen de muur. Het conflict afbeelden als een fundamenteel Oost West conflict is er een.
Mocht er om wat voor reden toch wapenstilstand komen zullen Rusland en het Westen echt een nieuwe verhouding moeten aangaan. Laten we hopen dat het zover komt.
.gif)
