Een ketelbinkie in krantenland (13)
- Promotie. Het einde van een duo -
Na de avonturen in de archieven van OGEM met alle deining die daarmee werd veroorzaakt moet voor de volledigheid nog worden gemeld dat niet alle leden van de OGEM-top zich op een stuitende manier hadden verrijkt. Zo weigerde bestuurslid Jaap Boersma, de voormalige ARP-minister in het kabinet Den Uyl, om mee te doen aan de zogenaamde Cyprusconstructie.
In die opzet werd een groot deel van het salaris naar een dochteronderneming op Cyprus gestort waardoor nauwelijks belasting werd betaald. Ook Hannie van Leeuwen, afkomstig uit dezelfde bloedgroep, werkte daar niet aan mee.
Ten slotte kan ook worden gesteld dat de jonge hoogleraar Lenze Koopmans er in slaagde een groot deel van de werkgelegenheid te redden via de wel renderende bedrijven.
Geert-Jan Laan vertelt: In die periode kregen de loopbanen van Rien Robijns en van mij een andere wending toen wij beiden als adjunct-hoofdredacteur in de hoofdredactie werden opgenomen.
Daarbij kwam aan onze vrij unieke samenwerking als onderzoeksteam een einde.
Mijn ervaring is dat je als hoofdredacteur zo'n duo niet kan verordonneren. Zoiets moet groeien. Belangrijk is dat je niet alleen elkaars sterke kanten waardeert, maar juist ook begrip hebt voor elkaars zwakke eigenschappen.
Onze hoofdredacteur Herman Wigbold vattte dat ooit kort en krachtig samen. Hij zei: ,,Robijns was absoluut de beste schrijver van de twee. Maar het was Laan die de verbanden aanreikte.”
Daarnaast hadden we allebei geen hekel aan de goede dingen van het leven, zoals daar zijn een goede maaltijd en een goed glas. Dat laatste overigens eerst nadat we ons verhaal hadden uitgetikt en doorgebeld aan de meestal vriendelijke stenotypiste. De verhalen werden in 98 procent van het totaal foutloos uitgetikt.
Vaak informeerden we ook nog hoe het daar was in de verre belastingparadijzen waar we op dat ogenblik vertoefden. Aan onze toon konden ze wel horen dat wij het naar onze zin hadden. Rien Robijns was ook een begenadigd pianist die in menige zogenaamde pianobar snel een groepje bewonderende dames om zich heen verzamelde. Hij was ook niet kinderachtig wanneer ik een dansje waagde met zo'n dame. Behalve wanneer hij er zelf een oogje op had. Dan versnelde hij rap het tempo van zijn muziek, waarmee zijn boodschap overduidelijk was.
Maar nu waren we dus lid van de hoofdredactie met als voornaamste taak beurtelings als redactiechef iedere dag de krant maken. Daarnaast andere handelingen zoals het tekenen van de declaraties van de redacteuren, met de hoofdredacteur meebeslissen over promoties en heel soms ook ontslagzaken.
Het onderwerp declaraties komt ook in de politiek nog steeds op gezette tijden terug. Over het algemeen waren die declaraties redelijk binnen de perken. Maar soms ging het te ver.
Zo declareerde een redacteur regelmatig ook kindermenu's uit een restaurant in dezelfde straat als zijn woonadres. Toen ik hem vroeg of hij voorbereidingen trof voor een nieuwe kinderpagina ontstak hij in woede, maar moest toch accepteren dat de post werd geschrapt.
Een andere redacteur declareerde steeds 200 autokilometers voor de afstand Rotterdam-Amsterdam en terug. Rien Robijns vroeg hem uit het archief een historische atlas van Nederland te halen en daarmee bij hem te komen. Rien pakte de kaart van de provincie Holland in de Middeleeuwen.
,,Kijk, sprak hij: ,,Er is in die honderden jaren veel veranderd in Nederland, maar de afstand Rotterdam-Amsterdam is precies hetzelfde gebleven. Honderd vijftig kilometer heen en terug en geen tweehonderd.”
,,Maar ik moet altijd zo zoeken in Amsterdam,” protesteerde de redacteur. ,,Nou,” sprak Rien: ,,Elke keer tien kilometer extra om te zoeken. En dat is meer dan genoeg.”
Aan de horizon verschenen inmiddels nieuwe samenwerkingsverbanden of nieuwe fusies zoals met het Rotterdams Nieuwsblad. Het was maart 1984. De Avondbladen Combinatie Rotterdam kwam er aan.
-20090804-S.JPG)
.gif)
