Eggers' ‘Nosferatu’ haakt aan bij donkere voorgevoelens van deze tijd

Robert Eggers ,maker van de fenomenale film The Lighthouse bekent zijn jeugdliefde voor de schitterende Murnau film Nosferatu. Het verhaal van Bram Stokers Dracula met een paar twists. De liefde voor het origineel en voor het genre spreekt uit vrijwel elke scene en en camerasetting. Van de nevelachtig bewaasde softfocus interieurs en druk bevolkte straten van het Duitse midden 19e eeuwse havenstadje Wismar tot ingenieus toegepaste cameraloops op momenten van hevige emotie. Dat is wat de heldin van het verhaal,
Ellen (Lily-Rose Depp) ondergaat als teenager mystieke ervaringen die de oorsprong van het hele verhaal vormen. Ze wekt door een grillige speling van het noodlot ergens diep in de Karpaten de verschrikkelijke graaf Orlok (Bill Skarsgård) uit de dood. Het verhaal volgt de wendingen die Murnau in 1922 aan het verhaal uit 1897 van de Ierse journalist Stoker gaf. Graaf Orlok, de incarnatie van de gevreesde en rancuneuze Nosferatu, is naast het bevredigen van zijn verlangens uit op de vernietiging of onderwerping van alles wat leeft.

Nicolas Hoult als Hutter. Bld Filmdepot
Maar Eggers (1983) doet meer, hij wil zijn personages, de inmiddels gelukkig gehuwde Ellen en haar echtgenoot Thomas Hutter (Nicolas Hoult) die op pad moet naar het verre Transylvanie echt laten lijden. Of dat lukt in deze zorgvuldig geënsceneerde en goed gedramatiseerde remake – het scenario is van Eggers naar dat van Murnau en Galeen uit 1922 – is een kwestie van smaak. Beeld, geluid, inclusief muziek en drama zijn genoeg de moeite waard.
Voor hardcore horror fans is de film misschien te zacht, voor de grote meerderheid van een nieuw publiek is het een liefdevol gemaakte remake en hommage van een curieus verhaal, geschreven ergens aan de vooravond van een nieuwe onbekende tijd.

Nicolas Hoult als Hutter. Bld Filmdepot