Misschien is ze een ijsfee
Zondagochtend werd Rotterdam wakker onder een wit dek van sneeuw. Het regende al gauw weg want de klimaatverandering laat niet met zich spotten. Toch bracht het me op een idee. Hoe zou Geesje ermee omgaan als het net als vroeger bleef liggen? U weet wel, Geesje, die enkele maanden geleden besloot naakt door het leven te gaan. Chatgpt geeft uitsluitsel.
Het leek een scène uit een andere tijd, een andere wereld: de stad was bedekt met een dikke, ongerepte laag sneeuw. De bomen, auto's en daken waren gehuld in een wit tapijt, terwijl de lucht helder en ijzig aanvoelde. Ondanks de verhalen over opwarming van de aarde was dit een winterdag zoals Geesje die zich uit haar jeugd herinnerde.
Maar Geesje was niet zoals vroeger. Ze leefde nu anders, vrij van de beperkingen die kleding haar oplegden. De kou weerhield haar er niet van om haar nieuwe principes ontrouw te worden.Als de Finnen konden genieten van de sneeuw na een saunabezoek, waarom zou zij dat niet kunnen?
Ze begon haar ochtend met een lange, hete douche. Het water stroomde over haar huid, verwarmde haar van binnenuit en liet haar spieren ontspannen. Toen ze uit de cabine stapte, droogde ze zich af, zette haar grote wollen muts op – de enige winterse accessoire die ze nog tolereerde – en stapte naar buiten, de sneeuw in.
De kou was als een schok, een tinteling die door haar hele lichaam trok. Maar na de eerste seconden voelde het anders. Verkwikkend. De lucht was fris en scherp, en de sneeuw knerpte onder haar blote voeten. Ze ademde diep in en uit, haar adem waszichtbaar als kleine wolkjes in de lucht.
Om haar heen kwam de buurt tot leven. Wat eerst een rustige ochtend leek, veranderde in een concert van verbaasde stemmen en opgetrokken wenkbrauwen.
“Wat is dit nou weer?” riep een man die zijn oprit sneeuwvrij aan het maken was. Hij leunde op zijn sneeuwschep en staarde haar aan.
“Is dat die vrouw zonder kleren?” fluisterde een buurvrouw vanaf haar voordeur, haar jas strak om zich heen getrokken.
“Dat kan toch niet gezond zijn?” voegde iemand anders eraan toe, terwijl ze haar hondje bij de halsband hield, alsof Geesje een vreemd wezen was dat mogelijk gevaarlijk kon worden.
Geesje hoorde het allemaal, maar het deed haar niets. Ze voelde het leven in haar lijf, alsof de kou haar huid wakker maakte en haar hart sneller deed kloppen. De sneeuw was zacht en koud tegen haar voetzolen, maar niet pijnlijk. Ze bewoog zich langzaam, bijna plechtig, alsof elke stap door de sneeuw een ritueel was.
Bij een parkje bleef ze staan en keek naar een groep kinderen die aan het sneeuwballen gooien waren. Hun spel stokte toen ze haar zagen.
“Waarom is die mevrouw bloot?” vroeg een jongetje aan zijn moeder.
“Misschien is ze een ijsfee,” antwoordde het meisje naast hem met grote ogen.
De moeder, zichtbaar ongemakkelijk, lachte nerveus. “Nee, schat. Ze is gewoon… een beetje anders.”
Een oudere vrouw die voorbij liep, schudde haar hoofd. “Het moet toch niet gekker worden,” mompelde ze, terwijl ze haar sjaal steviger om haar nek sloeg.
Geesje glimlachte naar de kinderen, stapte verder en liet kleine voetafdrukken achter in de maagdelijke sneeuw. Haar ademhaling was kalm, haar hoofd helder. Ze voelde hoe haar lichaam zich aanpaste aan de kou, hoe haar huid tintelde en haar bloed sneller door haar aderen stroomde. Ze had geen last van de vrieskou; ze voelde zich sterker dan ooit.
Toen ze langs een café kwam, stopte ze even om naar binnen te kijken. De mensen binnen draaiden hun hoofd naar haar om, sommigen met open mond. Een ober liet bijna zijn dienblad vallen.
“Moet je dat zien!” riep een jonge vrouw met een kop warme chocolademelk in haar handen. “Dit kan toch niet echt?”
“Misschien doet ze mee aan zo’n koude-training,” zei haar tafelgenoot, een man in een dikke winterjas. “Je weet wel, zoals die Wim Hof of zo.”
“Nou, zelfs hij draagt een korte broek,” mompelde een derde persoon.
Geesje voelde hun blikken branden op haar huid, maar ze draaide zich om en liep rustig verder. De sneeuw kraakte onder haar voeten, en de lucht was scherp en verfrissend. Ze wist dat de wereld haar nooit volledig zou begrijpen, maar dat maakte haar niet uit. Dit was haar manier van leven, haar manier om de natuur te ervaren.
Terwijl ze terugliep naar huis, kwam ze langs een groep tieners die sneeuwpoppen maakten. Een van hen keek op en riep: “Hé, mevrouw! U bent een legende!”
De anderen barstten in lachen uit, maar het klonk niet spottend. Geesje hief haar hand op en zwaaide naar ze, haar adem was nog steeds in wolkjes zichtbaar.
Toen ze haar voordeur bereikte en naar binnen stapte, vulde de warmte van haar huis haar meteen. Ze klopte de sneeuw van haar voeten, hing haar muts op en liet zich op de bank zakken. Haar hele lichaam voelde warm van binnen, ondanks de kou buiten.
“Ik ben nog nooit zo levend geweest,” fluisterde ze tegen zichzelf.
En terwijl de sneeuw buiten bleef vallen en de buurt doorging met fluisteren, wist Geesje dat deze dag er een was die ze nooit zou vergeten – een dag van pure vrijheid, te midden van een witte wereld die haar niet kon temmen.
hanvanderhorst@vandaagenmorgen.nl
.gif)
