Normaal. Doen.
“Ik wil ook een zo’n parade,” mijmer ik op een terrasje langs een gracht in Utrecht. De botenparade van de LHBT-beweging ziet er feestelijk uit. De mensen gelukkig.
Het lijkt me heerlijk om te vieren wie je bent. Om op een boot met een regenboogvlag te wapperen en tegelijkertijd te weten dat je deelneemt aan een wereldwijde actie. Een mani-fiesta-acción.
Ik droom van een parade in het teken van neurodiversiteit. De boten zouden voorbijvaren op het ritme van liedjes met teksten als “Fuck whoever you are, I do what floats my boat”.
De ADHD’er springt uitgelaten in het rond. De ADD’er is nog bezig aan de voorbereiding van een toespraak die eigenlijk al gegeven moest zijn. De dyslexie’er houdt met trots een spandoek omhoog waar “neurodiversitijt” op staat. Ik, de borderliner, sta aan het stuur met mijn vaarbewijs dat ik diezelfde ochtend heb behaald. Achter mij verstopt zich iemand met een vermijdende persoonlijkheidsstoornis en de autist legt mij al een uur het verschil tussen stuurboord en bakboord uit.
We passeren mensen die ons toejuichen. Ze zwaaien en wij zwaaien terug. Trots op wie we zijn.
Sommigen zullen natuurlijk hun vooroordelen hebben. Zich afvragend waarom we niet gewoon. Normaal. Doen.
-S.jpg)
.gif)
