Bruiswater
Misschien had ik gehoopt dat alles nog even, heel even, hetzelfde bleef. Dat kleine problemen belangrijk waren. De paracetamol die ik doorslik. Met bier. Tegen de kater. De slechte keuzes.
Ik had verhalen verwacht. Zatte verhalen. Tinder-verhalen. Ik had verwacht dat we ons nog even jong en dom zouden gedragen. Maar ze bestelt bruiswater. Ze moet me iets vertellen.
Nooit gedacht dat ik op mijn leeftijd zou moeten praten over meisjesnamen, jongensnamen en kinderkamers. Plannen voor de babyborrel. Wat ze wel en niet mag eten. Ze haalt er een lijstje bij. Ze reageert emotioneel op het aardbeienverbod. Ik mompel “bullshit”. Oeps.
Ze verwacht dat ik meega in het zwangerschapsdiscours. Dat ik actief deelneem aan de gesprekken die alleen nog over baby’s en zwangerschapsyoga gaan. De rest is onbelangrijk. Mijn allesbehalve burgerlijke levensstijl ook.
Ik heb geen huis. Geen hond, auto en geen rijbewijs. Ik heb driehonderd euro op mijn spaarrekening. Voor mij is dat veel. Ik studeer. Latijns-Amerikastudies. Ik kijk de werkloosheid in de ogen. Ik heb vervelende gewoontes. Dagelijks een pak sigaretten roken en soms drink ik teveel. Veel te veel. Drie maanden geleden konden we om die dingen lachen. Nu wordt er zelfs niet naar gevraagd.
Ik ben niet klaar voor kinderen. Nu niet. Misschien nooit. Maar ik ben ook niet klaar voor vrienden met kinderen. Vrienden die elkaar mama en papa noemen. Op café wil ik nog even bier drinken. Geen bruiswater.
-S.jpg)
.gif)
