Helicopterview
Op zeer jonge leeftijd scoorde ik, totaal onbewust, een ongekende ‘tophit’ als toen de wereldwijde filmpjes van Youtube hadden bestaan. Het gebeurde tijdens de Sinterklaas, rondom 5 december in 1952. Vlak na de oorlogsjaren stond alles nog in het kader van de wederopbouw en was er voor ‘babyboomers’ weinig te makke. Ik was vier à vijf jaar en beschikte in die tijd zelfs nog over voedsel- en kledingbonnen.
Je ouders gingen dan naar een soort van voedselbank en haalde daar op mijn bonnen de noodzakelijke levensbehoeften, zoals melkpoeder, bonen, eieren en zeep. Geld om deze waren te kopen was er bijna niet. En als ze weer iets nieuws hadden, zoals chocolade, was je letterlijk zo blij als een kind.
Zo wist ik in 1952 niet wat mij overkwam toen ik van een ‘rijke tante’ een speelgoedhelikopter cadeau kreeg. ,,Van Sinterklaas natuurlijk,’’ zo werd erbij gezegd. Toen ik dat rood-wit-blauwe blikken ding voor het eerst in mijn knuistjes had, was ik meteen in de wolken. Onder de helikopter zat een heus vliegwiel. En als je daarmee hard over de vloer rolde gingen de wieken automatisch als wentelwieken draaien.
Piloot was ik nog niet, maar ik deed net alsof.
De helikopter hield ik zo hoog mogelijk boven mij en zo vloog ik ermee de kamer rond. Dit tot dikke pret van mijn aanwezige tantes. Hier was dus reeds duidelijk sprake van een ‘helicopterview’. Totdat ik met mijn gevaarte boven de laag gelegen fauteuil van mijn moeder scheerde. Zij had in die tijd lange zwarte pijpenkrullen.
Het snel draaiende wiel van mijn vliegmachine pakte spontaan een van haar krullen en rolde zich zo naar boven. Mijn helikopter stond nu vastgenageld bovenop haar hoofd. Consternatie alom. Moeders gilde het uit en sprong zo al gillende uit haar fauteuil. Daarna rende zij naar de dichtstbijzijnde spiegel.
Hoe zij er ook aan trok de helikopter kwam er niet meer vanaf. Slechts met behulp van een grote schaar en door het losknippen van haar mooie pijpenkrullen kon het vliegwiel worden verwijderd. Einde vliegoefening.
Mijn ‘arme kleine helikoptertje’ heb ik nooit meer teruggezien...