Hemaworst zonder mosterd…

De ‘r’ zit sinds september gelukkig weer in de maand tot aan mei volgend jaar. Voor de een betekent dit het eten van een heerlijk dampende erwtensoep, voor de ander een hartverwarmende stamppot. Met boerenkool of peen en uien, het water loopt je in de mond.

Bij mij persoonlijk geldt dit voor de befaamde op eikenhout gestookte en gerookte worst van de Hema. Zo’n halve, lekker hete, met broodje en al voor twee euro. Kant en klaar om binnen in het aangenaam verwarmde warenhuis vorstelijk op te smikkelen. Vooral met mosterd. Om je zo vast te wapenen tegen de gure en regenachtige winden die je eenmaal buiten gekomen weer om de oren fluiten.

Een keer ging mijn Hema-worstritueel de mist in. Dat wil zeggen met de mosterd. Het betrof het filiaal in het hartje van de stad, schuin tegenover Vroom & Dreesman. Een charmante blonde verkoopster overhandigde mijn glimmende worst met een allerliefste glimlach. Op zekere leeftijd doet je zoiets bijzonder goed. Alleen daarvoor zou je wel elke dag willen terugkomen…

Maar om deze fraaie traditie echt compleet te maken ontbrak voor mij de zo essentiële mosterd. Normaal wordt het altijd aan je gevraagd. Zo van: ‘met’ of ‘zonder’. En omdat zij dit met al haar charme vergeten was, vroeg ik beleefd: ‘Mag ik van u alstublieft de mosterdspuit?!’

Vanwege haar tekortkoming overhandigde zij razendsnel de gele plastic fles. ‘Sorry’, zo riep zij ietwat verlegen.

Nu begon ik in die spuit te knijpen, maar hoe ik ook kneep, er kwam niets uit. ‘Zal ik het voor u op uw worst doen?’, sprak zij toen bijzonder hulpvol.

Vanwege die zinsnede schoot ik spontaan in de lach. En onbewust kneep ik daardoor keihard in de fles.

De mosterd schoot er ineens aan alle kanten uit. Niets op mijn worst, maar hele klodders op de wachtenden om mij heen. Gevloek en getier van alle kanten werd mijn deel.

Nog nooit ben ik, met het schaamrood op mijn kaken, zo snel een warenhuis ontvlucht.