Belastingdiensten werken volkomen langs elkaar heen
De laatste tijden word ik achtervolgd door spooknota’s, totaal onverwachte aanslagen van de belastingdienst, kapotte auto, kapotte computer, verzakkingen in mijn balkon en kapot dak met de nodige lekkages en gezondheidsklachten. Alles bij elkaar opgeteld om gek van te worden. Mijn goede wijlen oma zei destijds , na het ene ongeluk na het andere: ‘Jongen je wordt bezocht!’ Met de betekenis dat buiten je om je bezocht werd door negatieve krachten, c.q. negatieve geesten. Alles tegelijk.
Het spreekwoord in deze zegt ook niet voor niets: ‘Een ongeluk komt meestal in drieën.’ En daar hoef je écht geen bijgelovige voor te zijn omdat uiteindelijk te geloven. Volgens mij doen zij dit met zijn allen expres: ‘Dan heeft hij ten minste weer wat om over te schrijven!’
Te beginnen met de eerste grote lastpost voor mij van vorig jaar tot op de dag van vandaag: De Belastingdienst. Ergens in begin 2017 kreeg ik van hen zo’n mooie enveloppe. De inhoud vertelde mij dat ik even zo’n 3.000 euromoest gaan bij betalen. Wat bleek? De dienst was erachter gekomen – geheel buiten mijn schuld om – dat ik in de afgelopen drie jaar Zorgtoeslag had gekregen waarvoor ik uiteindelijk niet in aanmerking kwam. Daarvoor had ik die toeslag jarenlang wel. En terecht!
Vanaf de jaren 2013 en 2014 was ik overgegaan op een andere inkomensschaal vanwege mijn eerst verkregen pensioen(tjes) en AOW. De aangifte liet ik gemakshalve doen via een deskundige boekhouder. Zo ook de afgelopen jaren. Geen enkele aanwijzing van hem dat er kennelijk ergens iets ‘fout’ zat. En wie van ons kijkt nu alle afschrijvingen of bijtellingen na? Vooral als je jaarlijks iets terugkrijgt van de belastingdienst zoals pakweg 80 euro maandelijkse Zorgtoeslag. Totdat je dus compleet ‘out of the blue’ die enveloppe krijgt met de terugbetaling van zo’n drie duizend euro. Alleen dat geld heb je niet meer, nietwaar.
Bezwaar
‘Dat was dus een mooie sigaar uit eigen doos’, zo hoorde je als commentaar vanuit je kennissenkring. ‘Ja, en wat nu te doen?’, was je nuchtere eigen conclusie. In dit hele geval vond ik het onrechtvaardig met de argumentatie in mijn bezwaarschrift: ‘U had al in 2013/2014 tot de conclusie kunnen komen, gezien mijn nieuwe inkomen, dat ik geen recht meer had op die maandelijkse toeslag! En zeker in het jaar daarop. Nu brengt u mij daardoor en waarschijnlijk vele anderen in de financiële problemen.’ Het antwoord van de dienst, zonder enige excuses of wat dan ook, was kort maar krachtig: ‘U heeft het WEL ontvangen!’
Einde protest. Of je een ijskoude douche over je heen kreeg. Juridisch gezien geen poot meer op te staan. Uit pure armoede maar een betalingsregeling aangevraagd. Die kreeg ik voor bij elkaar zo’n 100 euro per maand. Dan zit je daar dus meteen zo’n 2 ½ jaar aan vast. Via mijn bank direct gevraagd om dit via automatische afschrijvingen te laten doen. Zoals ik dat al geregeld had voor haast al mijn vaste maandelijkse lasten. Lekker makkelijk, kan je het ook niet vergeten. Maar tot mijn stomme verwondering kon de bank dit niet meer voor mij regelen. ‘Vraagt u dat maar aan de Belastingdienst’, was hun koele antwoord. En of je van het kastje-naar-de-muur wordt gestuurd antwoordde de dienst: ‘Nee, dat kan bij ons niet. Vraagt u het maar aan uw bank.’
Verschillende aanslagen
En zo is alle ellende begonnen. Omdat ik zomers vaak buiten de stad zit in mijn buitenhuisje ben je niet altijd op de hoogte met wat er voor ‘lijken’ liggen in je brievenbus. Enkele malen had ik die belastingschulden laten overmaken telefonisch door mijn buurvrouw. Maar dan moest je drie verschillende bedragen overmaken van drie verschillende aanslagen met rijen van nummers. Een of twee keer maakte zij zodoende het hele verschuldigde bedrag over, waardoor het binnen de Belastingdienst weer mis ging.
En zo belandde je in nog meer problemen. Van een aanslag werd het maandelijkse bedrag met een boete verhoogd, om vlak daarna een brief te krijgen het gehele uitstaande bedrag in een keer te voldoen. De afbetalingsregeling was eenzijdig door hen opgezegd. Als een speer vervolgens naar de Belastingtelefoon om te horen dat daar niets meer aan te doen was. ‘O, ja’ zo kreeg ik nog een zekere clementie, ‘u kunt via formulieren een nieuwe aanvraag indienen voor een nieuwe afbetalingsregeling.
Dat gaf voor mij een kleine opluchting. En zo vulde ik aan het begin van deze maand een hernieuwd verzoek aan. Nog geen week later liggen er twee enveloppen in mijn brievenbus. Een in het roze met aan de buitenkant van de enveloppe dwingende tekst: ‘Direct open maken!’ Nou, daar schrik je zo al van. Mijn bovenbuurvrouw wachtte mij daarvoor zelfs al op en sprak zeer gebiedend: ‘Het is een dwangbevel, open maken!’
Intussen stond mijn computerdeskundige aan de deur te bellen om mijn kapotte ‘werkdoos’ te repareren. Hopelijk. Want dat kon ik er ook nog wel bij hebben.
Hem natuurlijk eerst aan het werk gezet, ondanks de protesten van mijn bovenbuurvrouw. Inderdaad bleek het tot wederom mijn stomme verbazing te gaan om ‘een dwangbevel in naam van de Koning.’
Dezelfde diensten
Er was reeds op het uitstaande bedrag een boete over heen gekomen van 65 euro. ‘Binnen twee dagen te betalen’, zo stond weer dringend in zwarte letters. Het dwangbevel was afkomstig van de afdeling ‘Toeslagen Belastingdienst’.
‘Nu die andere brief van de Belastingdienst nog openmaken’, zo sprak mijn buurvrouw als een goedwillende dirigent van boven
Deze bleek eveneens afkomstig te zijn van dezelfde afdeling ‘Toeslagen Belastingdienst’, alleen deze op wit papier en niet roze. Helemaal boven in stond: ‘Landelijk Incasso Centrum.’ Met ongeveer de volgende tekst: ‘U heeft op 5 april j.l. een betalingsregeling aangevraagd. Totdat er een beslissing is genomen (kan acht weken duren), heeft u UITSTEL van betaling.’
Ik liet hierop een lichte vloek horen. En tot mijn bezorgde buurvrouw: ‘Zie je nou weer. Voor de zoveelste keer. Twee afdelingen binnen hetzelfde bedrijf die volkomen langs elkaar heen werken.’
Bevestigd
Dat werd even later telefonische aan mij bevestigd door een zeer beleefde en sympathieke mevrouw (naam bij mij bekend) van de Belastingtelefoon. Binnen tien minuten had zij de zaak voor mij opgelost: ‘Dwangbevel negeren, boete is ingetrokken.’ Vervolgens tegen mijn buurvrouw opgelucht: ‘Laten wij daar er maar eentje opnemen’, omstreeks 16.00 uur. Inmiddels was mijn computerdeskundige ook zeer geslaagd de deur uitgegaan. Twee vliegen in een klap dus. Dat verdiende toch een goede neut, nietwaar.
Maar daarmee is de Belastingdienst nog niet van mij af. Als je de BelastingTelefoon belt (0800-0543) worden er allerlei vragen aan je gesteld. Dan krijg je de hamvraag: ‘Voer nu in uw Burgerservicenummer in en sluit af met een hekje.’ Op hun brief staat alleen een kenmerk en dan kennelijk je servicenummer. Geheel niet duidelijk. Bij mij begon die met 09- Tot drie keer toe werd ik eruit gegooid omdat die 09 niet goed was. Daarom een check in mijn paspoort. Dat nummer begon gewoon met een 9. Geen wonder dus…
In de formulieren die ik moest invullen voor nieuwe aanvraag zat geen retourenveloppe (vroeger wel!). Dus op het formulier kijken naar het retouradres. Was nergens te vinden. Ja, na een derde poging eindelijk. Helemaal links bovenaan, maar in zulke kleine lettertjes dat die niet zonder vergrootglas te ontcijferen waren. Ik heb ze hier uitvoerig op attent gemaakt. Zitten ze dan allemaal bij de Belastingdienst te slapen? Of ligt de werkdruk zo hoog dat alle andere praktisch zaken naar de burger toe volkomen liggen te versloffen. Met andere woorden: ‘De bezem er door heen!’
Te beginnen met het zo snel mogelijk voorkomen dat de betreffende diensten volkomen langs elkaar heen werken.
‘Effiency’, heet dit in vaktermen.
.gif)
