Met je buurmeisje naar Michael Jackson
In 1988 was ik de popie-jopie van de straat. Ik had twee kaartjes voor een concert van Michael Jackson in de Kuip voor de straatjeugd in de aanbieding.
Het was het derde en laatste optreden. Op de redactie van het Rotterdams Nieuwsblad piekerden we ons suf wat we nog over dit concert konden schrijven. Niet nog een recensie, daarvan waren er al genoeg geschreven. Ik kreeg een lumineus idee. Ik zou een quiz uitschrijven voor de buurtkinderen. Wie het meest van Michael Jackson wist, mocht met mij mee naar de Kuip. Ik zou een reportage schrijven over deze Rotterdamse fans.
Twee meiden waren de overduidelijke winnaars. Vooral mijn buurmeisje wist alles over haar held, die levensgroot boven haar bed hing. Mijn buurmeisje kon niet slapen, op school droomde ze weg, ’s-avonds onderweg naar de Kuip was ze niet meer houden. ,,Dit is de mooiste dag van mijn leven”, zei ze steeds maar.
Dat kan wat worden, dacht ik nog, die gaat dadelijk helemaal uit haar dak. Een dankbaar onderwerp.
Totdat de King of Pop op het podium stond. Mijn buurmeisje kon geen woord meer uitbrengen, ze zat er als een dood vogeltje bij. Het was te overweldigend. Een volle kuip swingde op Billy Jean, maar niet mijn buurmeisje.
Het was een uitstekend concert, maar ik had geen idee hoe mijn jonge vriendin het had ervaren.
,,Vond je het niet leuk?’’
,,Geweldig, maar het publiek had geen respect voor Michael’’, antwoordde ze, ,,wie durft er nou te dansen als Michael Jackson naar je kijkt. Dan sta je toch voor aap”.
,,Ja, daar zit wel wat in’’, zei ik
Mijn buurmeisje: ,,Sorry dat ik zo saai was, je hebt nu natuurlijk niets om over te schrijven. Weet je wat, schrijf maar dat de tranen over mijn wangen biggelden. Vind ik niet erg hoor’’.
Lief buurmeisje, als je dit verhaaltje op 35-jarige leeftijd per ongeluk nog leest: Gecondoleerd.
.gif)
