Leve het rookverbod
Als niet roker ben ik als jarenlange kroegtijger gewend geraakt aan de blauwe walm in cafés en restaurants. Toen de achteraf zo sympathieke minister Klink het rookverbod invoerde had ik er geen oordeel over. Het raakte me niet. Soms vond ik het wel zielig als vrienden in de kou voor de deur met hun biertje in de hand stonden te paffen. Maar het leven zit nu eenmaal vol ongenoegens.
Klink was in het begin erg streng. Zelfs de echte rokersholen kregen hoge boetes en kondigden een verbod af. Ik raakte eraan gewend zonder blauwe walm door het leven te gaan. Dat beviel niet alleen mijzelf. Mijn vriendin was blij. ,,Je kleren stinken niet meer naar de rook als je weer eens laat thuiskomt’’.
Klink had gewoon gelijk. Sommige verboden moet je als overheid afdwingen. Dit is er één van.
Zaterdagmiddag was ik in café Timmer aan de Oude Binnenweg. In dit klassieke café mag weer worden gerookt. Jammer. Ook voor de eigenaar. Ziet hij niet al die winkelende mensen, soms met kinderen, die spontaan binnenstappen en direct omkeren als hun neus hen waarschuwt? Ik telde in een uurtje tien mensen.
De rokende clientèle biedt weinig toekomst. Ze zijn oud en gaan vaak vroeg dood. Als uitbater zou ik het wel weten. De toekomst is aan de niet-rokers.
Er zijn een paar hele oude kroegtijgers, die in alle bruine cafés het rookverbod weer willen afschaffen. Ze trekken aan een dood paard.
Dirk Mellema
_2-S.jpg)
