De laatste dag
Op het moment dat ik dit schrijf zijn we nog maar een dag verwijderd van het moment dat volgens de zogenaamde Maya- kalender de wereld zal vergaan. Nu is dat zeker niet onmogelijk. Een forse komeet kan de aarde treffen. En wanneer de zon ons niet meer verwarmt, belicht en voorziet van voedsel zal het ook wel snel voorbij zijn. Maar daar zijn geen voortekenen van. Sterker nog. We hebben nu, in vergelijking tot onze voorouders, zo veel instrumenten en deskundigen dat we wel in de gaten krijgen of er iets mis is. Of we er dan iets tegen kunnen doen is nog maar de vraag.
In alle eeuwen zijn er ‘doemsdag fanaten’ geweest die het einde der wereld voorspelden. Toen we het jaar 1000 bereikten waren de kloosters en kerken ook barstens vol met biddende zondaren die in grote angst de wraak van God afwachtten.
In de Verenigde Staten zijn groeperingen die zich voorbereiden op een bezetting door een vreemde mogendheid. De angst bestaat dat het florerende China de inderdaad gigantische Amerikaanse staatsschuld opkoopt waardoor de dollar waardeloos wordt en dus hongersnood en burgeroorlog kan ontstaan. Daar zit dus een kern van waarheid in. De sterk gestegen defensie uitgaven van China kunnen duiden op minder aardige bedoelingen. Maar de Chinezen zien ook dat president Obama de vloot in het Verre Oosten versterkt, daarin gesteund door Japan en India. Maar de Amerikanen die zich nu verschansen met vuurwapens en voedsel voor een jaar – zoals de moeder van de recente Amerikaanse schoolmoordenaar uit Newtown – doen hetzelfde als vermogende Europeanen die tijdens de koude oorlog onder hun huizen atoomschuilkelders lieten aanleggen.
Je weet het dus niet. Eind jaren zeventig vroeg ik aan de bar van een sjiek hotel in het Zwitserse Davos aan de toen al geruime tijd teruggetreden minister van Buitenlandse Zaken Henry Kissinger of er nog een kans was op een derde wereldoorlog. ,,Natuurlijk,” sprak hij welgemoed. ,,Tenzij wij allen worden aangevallen door de bewoners van Mars.” Hij gaf mij een ferme hand en richtte zijn aandacht op de aantrekkelijke blondine die aan de andere kant van de bar naast hem zat.
In juni 1959 deed ik eindexamen als leerling van de Vlaggeman ULO in Blijdorp in Rotterdam. Dat vond plaats in een soort buurtcentrum in de wijk Charlois in Rotterdam-Zuid. Ik worstelde vooral met de vakken meetkunde en algebra, maar met geschiedenis en talen ging het veel beter. Volgens een opnieuw bestaande Amerikaanse sekte zou die middag om 15.00 uur Nederlandse tijd de wereld vergaan. Omstreeks die tijd moest ik mondeling het examen Engels afleggen. Dat begon met een stukje in het Engels over de toen nog Amerikaanse senator John F. Kennedy. Ik las dat voor, keek op mijn horloge, stond op en gaf de examinator en de gecommitteerde een hand. Ik zei: ,,Congratulations. We have survived. The World has not gone down.”
De examinator begreep het niet, maar de gecommitteerde moest hard lachen. Hij gebaarde de examinator te stoppen. Ik kon gaan en kreeg een 10.
.gif)
