Vader en zoon in dodelijk Limburg
IFFR familieperikelen in ‘Gluckauf’ en ‘We Are Brothers’ - ‘Gluckauf’ (Remy Van Heugten, 2014) is een Nederlandse, maar vooral een Limburgse film. Het milieu is dat van kleine gangsters aan de rand van de samenleving.
Het onderwerp is een stroeve relatie tussen vader en zoon. ‘Karakter’ (Bordewijk) op zijn Limburgs. Voor niet Limburgers blijkt ondertiteling daarbij geen overbodige luxe: in 'Gluckauf' wordt alle dialoog in Limburgs dialect gesproken.
Onbetwistbaar middelpunt van de film is de eigengereide, schijt aan alles hebbende, Lei Frissen (Bart Slegers). Met zijn oude Ford Taunus is hij op weg naar het huis van zijn ex. Hij stapt uit schiet twee keer in de lucht, herlaadt en schiet nu op het steen van een gevel, roept: 'Jeffrey'. Een joch doet open en rent naar Lei en omhelst hem. Lei vertrekt vervolgens met de jongen naast zich op de voorbank.
Strooptocht
Lei is ergens eind dertig in de hierboven beschreven scene. In een volgende scene zien we Lei en Jeffrey weer, het is een dikke tien jaar later. Beide mannen lopen met geweer op strooptocht ergens in het heuvelland van Zuid Limburg. Vrije natuur, lyrisch gefotografeerd. Jeffrey (Vincent van der Valk) is volwassen geworden, lang vettig haar en Lei is ouder, vijftiger, maar lijkt verder onveranderd.
Het zijn mannen van het verarmde zuiden van Limburg. De geest van ‘de mijnsluiting’ waart er nog rond. Lei leeft van 'handeltjes', stelen en illegaliteit zitten hem in het bloed. Jeffrey woont zelfstandig, is een kleine drugsdealer. Hij vangt zijn vader zo nu en dan op als die na kroegbezoek zijn huis niet meer kan vinden. Lei ‘werkt’ voor zichzelf en zo nu en dan voor Vester (Johan Leysen) die zijn illegale activiteiten wat meer georganiseerd heeft, zeg maar de lokale maffiabaas. Lei is trots maar slordig. Hij betaald zijn schulden niet. In de woorden van Vester: ‘voor Lei heeft geld geen geheugen’.
Gruizig
De locaties van de film zijn goed gekozen, de straten en werkplaatsen en woningen zijn gruizig, net als de mensen en de straten van de steden en dorpen net alsof het stof van de mijnen er nog dagelijks neerdaalt. Het landschap en de natuur, die voor Lei vooral uit prooidieren lijkt te bestaan, vormt het ideale cinematografische contrast.
Eigenlijk deugt er veel aan de film, die je binnen voert in een Limburg dat anders is dan Maastricht en vakantieheuvelland. De focuswisselingen- en belichting zijn uitgewogen, net als de mis en scene en de acteurs in hoofd- en bijrollen. Scenarioschrijver Gustaaf Peek won eerder met zijn derde roman onder andere de prestigieuze Bordewijk literatuurprijs. De regisseur van de film komt zelf uit Limburg en lijkt te weten waar hij het over heeft.
Aarzeling
Het verhaal over de gevoelens tussen weerbarstige vader en zoon, wordt goed vertelt. Tegen wil en dank redden ze elkaar. Maar het venijn zit in de staart. Hoewel venijn? De film, die is genomineerd voor een Tiger Award, moet tragisch eindigen, dat komt welhaast voort uit het verhaal, maar de film aarzelt aan het eind in de mis en scene toch tussen drama en melodrama. Maar misschien is dat een kwestie van smaak, misschien moet je de film wel twee keer zien.
Jang-Jin (2014) 'We Are Brothers'
‘We Are Brothers’ van de Koreaan Jang-Jin gaat over twee broers die in hun kinderjaren, de wederopbouwjaren van Korea, van elkaar gescheiden raakten. Aan Jang-Jin is een aparte sectie van IFFR gewijd met elf films. Deze film laat al direct zien wat zijn films de moeite maakt.
‘Spoorloos’
‘We Are Brothers’ begint met een uitzending van een populaire Koreaanse tv-show – een Koreaanse ‘Spoorloos’ - die het op zich neemt de broers – en hun moeder – weer bij elkaar te brengen.
Volgens plan wordt broer Sang-yeon (Jin-woong Jo) die bij adoptieouders in Amerika opgroeide, ingevlogen en worden broer Ha-yeon (Seong-gyoon Kim) en hun dementerende moeder (Yeong-ae Kim) naar de studio gebracht. De broers gaan eerst op en tot grote vreugde van de producers, levert dat de verwachte succesvolle tearjerking, emotie-tv op.
De moeder is onder de hoede gesteld van een jonge studioassistente Yeo-il (Yoon Jin-i). Iedereen is in het gebouw en de show lijkt gesmeerd te gaan, zij het dat de assistente aan narcolepsie (slaapziekte) lijdt en zo nu en dan staande in slaap valt.
Op stap
Dat gebeurt ook als ze de moeder van de broers naar het toilet begeleid. De moeder gaat vervolgens zelfstandig op stap door het studiogebouw, voegt zich ongemerkt bij een groep vertrekkende bezoekers en verdwijnt.
Wat volgt is een prachtig komische zoektocht van de herenigde, maar onderling zeer onwennige broers - de een, Ha-yeon (Seong-gyoon Kim) is een sjamanistische priester, de ander Sang-yeon (Jin-woong Jo) is in Amerika dominee geworden.
Ze zoeken samen met Yeo-il en een cameraman naar de moeder van de broers. Van de nood wordt een deugd gemaakt en juist deze zoektocht is weer goed verkopende emo-tv.
Jang-Jin (1971) maakt er een vakkundig en knap vertelde komedie van, spelend in een land dat continue onder druk lijkt te staan. Meestal leidt dat tot redelijk normaal leven, soms tot excessen en soms tot zeer succesvol werk, niet alleen met de Zuid Koreaanse grootindustrieën maar ook met creatieve en intellectuele producties zoals film.
.gif)
