Takbir
Als U paniek wilt zaaien op een vol station of in de foyer van een theater dan roept U zo hard mogelijk Allahu Akbar. U zult zien: het publiek slaat gegarandeerd op de vlucht. Mensen vertrappen elkaar en de chaos is compleet. Dat hebben de moslims aan terroristen te danken die deze kreet slaken als zij het vuur openen of met hun mes in het rond steken. Wat bedoeld is als een lofprijzing van de Allerhoogste – zo belangrijk dat ze een eigen naam heeft: de takbir - is in de ogen van andersdenkenden een alarmsignaal geworden, een verbale voorbode van de dood.
Extreem rechts maakt van dit gegeven dankbaar gebruik om zijn haatboodschap uit te venten. Als er ergens om welke reden dan ook mensen verwond raken of worden geliquideerd, is het er als de kippen bij om vast te stellen of niet een of andere getuige Allahu Akbar heeft horen roepen. Dan was het geen tragedie. Dan was het geen crime passionel. Dan was het geen criminaliteit. Dan was het terrorisme. Dan was het een georganiseerde aanval op onze manier van leven.
De reputatie van de moslims en de islam in het algemeen lijdt sterk onder het misbruik dat terroristen van deze takbir maken. Stel je voor dat aanslagplegers tijdens het begaan van hun misdaden steevast 'Jezus redt' riepen. En wat dat voor christenen zou betekenen. Hoe je als kerkbezoeker er steeds beducht op moet zijn dat je wordt aangesproken op het 'Jezus redt' van de terorristen. Waarom je daar niet openlijk afstand van neemt of zo.
Dit is de context waarin Leefbaar Rotterdam laat zien dat het de afgelopen twintig jaar geen spat veranderd is en nog steeds even intolerant en haatdragend als bij de oprichting.De erfgenamen van de vergoddelijkte Pim maakten de installatie van burgemeester Ahmed Aboutaleb tot een afschuwelijke gebeurtenis door zijn loyaliteit aan ons land in twijfel te trekken. Nu weten ze ook zijn afscheid te verzieken door een raadsdebat af te dwingen rond zijn recente uitspraken over het gewraakte Allahu akbar.
Nota bene tijdens een grote afscheidsreceptie voor Aboutaleb vond op het Willemsplein de steekpartij plaats waarbij die Zwitserse congresganger het leven liet. De dader riep Allahu Akbar en daarmee waren de rapen gaar. Anders was hij gewoon een verwarde man geweest. Nu gingen de bekende kretologen meteen los.
Een burgemeester kan zich dan niet meteen bij dit koor voegen. Dat hangt met zijn functie samen. Hij wijst op het onderzoek van de politie. Hij houdt zich op de vlakte tot de resultaten daarvan bekend zijn. Enzovoorts. Aboutaleb ging verder: als moslim kan hij de takbir in de juiste context plaatsen. Hij legde uit dat het hier een lofprijzing betrof die iedereen in de islam dagelijks als verzuchting gebruikt. Hij zelf ook. In het huis tuin en keukengebruik komt Allahu Akbar kennelijk dicht in de buurt van 'de hemel zij dank' of zelfs 'god allemachtig'. Aboutaleb voegde daaraan toe dat de takbir uit de mond van de messentrekker nog niet betekende dat hij zomaar als terrorist moest worden aangemerkt.
Toen kwam uit het diepst van de partijziel Leefbaars haat weer opborrelen. Toen was Aboutaleb opnieuw de Marokkaan die je niet kunt vertrouwen. Hij kreeg een spoeddebat aan zijn reet. Het ging zelfs zover dat de burgemeester verklaarde dat hij dit misschien beter niet zo had kunnen zeggen.
Dit laat de sfeer van angst zien die in dit land soms heerst. Ahmed Aboutaleb had vanuit zijn specifieke kennis voorlichting gegeven over gebruik en misbruik van de takbir. Inmiddels is bekend geworden dat de dader zo gek was als een deur. Hij had zijn moeder al eens messteken toegebracht waarmee hij zich TBS bezorgde. Dit alles neemt niet weg, dat iemand juist dóór zijn wanen tot een door hemzelf ook als zodanig begrepen terroristische daad kan worden gebracht. Het een hoeft het ander niet uit te sluiten. In het laatste geval zit er dan geen organisatie of netwerk achter maar alleen een defecte geest.
Het is zonder meer schandalig dat Ahmed Aboutaleb op het matje wordt geroepen omdat hij de ingebakken vooroordelen van een zekere politieke partij niet wenst te delen. Hij is echter te beschaafd en te tactisch om te doen wat U en ik misschien niet zouden kunnen nalaten. Zeggen: 'Zoek het maar uit. Ik kom niet. Ik neem vrij op mijn laatste werkdag. Ik ga wandelen langs het strand. Ik wil de wind in mijn gezicht en aan poëzie denken. Krijg allemaal de zenuwen maar'.
Bld. AI geïnstrueerd door de auteur
hanvanderhorst[at]vandaagenmorgen[dot] nl
.gif)
