Winterpret
Ik was nog maar een jochie. Een jochie uit Rotterdam-Hillesluis.
Ik wist nog niets van Charles Bukowski, Céline of Friedrich Nietzsche.
Ik las nog nergens licht. Ik leefde in zak en as.
Maar winterpret zou ik hebben.
Een paar houten schaatsen werd met bandjes onder je schoeisel
gebonden. Het idee was dat je je daarmee over het ijs ging verplaatsen.
Een geniaal concept dat ‘Friese doorloper’ werd genoemd.
Doorlopen was wel het laatste wat je met die krengen kon doen,
schaatsen al helemaal niet.
Hoe je je ook wendde of keerde, die stukken hout schoten altijd onder
je voeten uit. Waarna je een doodsmak maakte op het keiharde ijs.
Winterpret zou ik hebben…
Ik zocht en vond een alternatief. Leende met zachte dwang een slee van
een andere armoedzaaier en ging aan de slag.
De slee was snel, maar Antonius J.W. was sneller. Ik arriveerde als eerste
onderaan een steile helling en blikte geïnteresseerd omhoog naar het
omlaag suizende speeltuig.
Het Zuiderziekenhuis naaide mijn kop weer dicht. Een stinkbroer lachte
me uit. Ik liet de banden van zijn fiets leeglopen en spoelde de ventielen
door het toilet.
Einde winterpret.
_2-S.jpg)
