Ossenhaas met chocolade

01 januari 2023 door Han van der Horst

Tot nog toe was het diner van het jaar de vangst van de dag geweest, op een mooie zomeravond genoten aan de Adriatische kust in het Trattoria al Faro te Triest Bld. V&M via g-maps

Mijn lief schroeide de ossenhaas snel dicht en plaatste die daarna twintig minuten lang in de oven. Hierna haalde zij het vlees weer tevoorschijn en bestrooide het met geraspte pure chocolade. Ook bereidde zij een kommetje portsaus.

Ik ben maar een gewone arbeidersjongen, gewend aan aardappels, groente, jus en in ieder geval op zondag rundvlees. Door de week was het maar al te vaak doorregen spek of gewoon niks omdat katholieken op vrijdag nooit vlees aten. Mijn moeder had de pest aan vis. Dus aten wij dan vegetarisch. Zij trachtte die afkeer op mij over te brengen door te wijzen op graten. Wie per ongeluk een graat inslikte, zou onverbiddelijk stikken. Dan was je laatste uurtje geslagen. Nu nog eet ik vis met grote voorzichtigheid. Zelfs filet kun je niet helemaal vertrouwen. Een ongeluk zit in een klein hoekje.

Ik trad deze maaltijd dus met enig wantrouwen tegemoet. Op mijn boord lagen gegratineerde aardappeltjes en peultjes met spekrepen er door heen. So far so good. De ossenhaas met chocolade was echter een Fremdkörper.

Tot nog toe was het diner van het jaar de vangst van de dag geweest, op een mooie zomeravond genoten aan de Adriatische kust in het Trattoria al Faro te Triest. Met de eerste hap werd elke gratenangst overwonnen. Dit – proefde ik – was het risico waard.

Maar nu kwam het in de eigen woonkamer tot een nieuw culinair hoogtepunt. De combinatie ossenhaas pure chocolade portsaus bleek goddelijk. “Je moet wel de ossenhaas rosé houden”, onderwees mijn lief, “Anders is het niet te eten. Zonder portsaus ook”.

Ik begreep dat dit de metafoor moest worden voor mijn handelen in het jaar 2023, dat ons allemaal voor grote uitdagingen zal stellen. Het gaat erom ongebruikelijke combinaties te vormen met goede ingrediënten. En dit op alle gebied. Wie zich houdt, bij het geijkte en geen verrassende wegen durft inslaan, zal verliezen.

Dit geldt ook voor het openbaar bestuur. Het is echter de vraag of een College waarin Denk en Leefbaar samen min of meer de dienst uitmaken, daartoe in staat is. Beide partijen zitten elk op hun eigen manier vast in stereotypen en onwrikbare overtuigingen. Die schrikken van een origineel recept.