Ik voel me zo veilig
Woensdagmiddag kwart over vier loop ik met mijn dochter (12) over de Vierambachtstraat in het Nieuwe Westen in Rotterdam. De naam Nieuwe Westen is misleidend; het is een oude woonwijk. Er komt ons een kleine politiemacht tegemoet. Aan iedere zijde van de straat lopen zes politiemannen.
Zo veel uniformen hebben we in onze buurt nog nooit gezien.
Twee oudere moslima’s met hoofddoek en lange gewaden worden staande gehouden. Na een korte woordenwisseling houden beide vrouwen hun armen omhoog en worden ze gefouilleerd. De vrouwen kijken hoogst ongemakkelijk. Iedereen staat stil en kijkt toe.
“Ze zullen wel iets hebben misdaan”, vertel ik mijn dochter.
Een van de agenten loopt op ons toe.
“Mijnheer wilt u uw armen spreiden”.
“Maar waarom dan?”
“Dit is een risicowijk”.
“En als ik weiger?”
“Dan arresteren we u”.
“En wat gebeurt er dan?, vraag ik.
“Dan wordt u gefouilleerd en meegenomen”
Ik onderga hetzelfde lot als de moslima’s.
Jongens op scootertjes met petjes op scheuren lachend langs.
“Moet u mijn dochter niet fouilleren, zij ziet er nog gevaarlijker uit”, zeg ik.
We moeten doorlopen. Nu ik er op let, valt me op dat de jongens die altijd voor de
belhuizen rondhangen er even niet zijn. De straat is uitsluitend bevolkt door brave burgers, die in hun eer worden aangetast, zodra ze te dicht in de buurt van een uniform komen.
Ik voel me nu een stuk veiliger.
.gif)
