Bush en het schoenencomplot

15 december 2008 door de Redactie

Of het wereldnieuws was, hoe president George W. Bush een schoen naar zijn kop kreeg gegooid. Meer dan de helft van de wereld heeft het gezien, dank zij slaafse media. Niemand van de schrijvende of audiovisuele pers stelde de kardinale vraag: ,,Hoeveel heeft Bush betaald voor dit fraaie stukje mediacircus?’’
Immers de Amerikaanse president kwam – voor de zoveelste keer - als een geslagen hond terug van zijn zogenaamde verrassingsbezoek aan Irak. Tijdens de bewuste persconferentie afgelopen zondag kon hij moeilijk vertellen dat de wederopbouw in Irak was mislukt. ‘Meer dan honderd miljard dollar is verdampt in een bodemloze bouwput’, zo was inmiddels uitgelekt via de New York Times.

Het stond in een 513 pagina’s tellend conceptrapport dat de krant kreeg toegespeeld. De CIA wist hiervan, middels een lek via het Witte Huis. Op dezelfde dag dat Bush zijn persconferentie belegde publiceerde de Times het op zijn website.
En dus Bush vroeg voor de zoveelste keer aan zijn Inlichtingendienst: ‘Tom Poes, verzin een list!’
Als je de beelden terug bekijkt van de zogenaamde ‘schoengooier’ zie je dat het hier gaat om een doortrapt spel, waarbij de bukkende Bush als ‘held’ naar voren komt. Hoe lang heeft hij samen met de ‘undercover-journalist’ van de CIA hierop geoefend? Wellicht via een spelletje baseball, niet met een bal, maar met twee schoenen. Ook de ‘code’ was te doorzichtig om te geloven.

Terug naar de beelden via televisie en fotografen. De ‘journalist’ staat plotseling op, Bush kijkt op, de man roept ‘Hond!’ en gooit dan pas de schoen. Ook in het Arabisch geldt: ‘een gewaarschuwd mens telt voor twee’. Dus bukt Bush op tijd en ook de tweede schoen weet hij professioneel te ontduiken.
De grote vraag is waar waren op dat moment suprême de veilgheidsagenten van de president?! Het duurde zeker tien seconden ná het incident toen het legertje kwam binnenstormen door nooduitgangen. Een van hen wilde zich demonstratief als veiligheidsschild voor Bush posteren, maar de bevelhebber wuifde de agent laconiek weg…

Dan als de man volgens het scenario wordt gearresteerd, staat Bush als een onverschrokken president te lachen. Te mooi en te ontspannen om waar te zijn.
Hoe kon hij even daarvoor weten dat het hier om een gewone schoen ging en niet om een ‘bomschoen’?
Zoals ooit eerder in een vliegtuig gebruikt.
Comedy Capers was hier niets bij en de media trapte er vierkant in.

Neen, geef mij dan maar vorig Sovjet-leider Nikita Chroesjtsjov die op 12 oktober 1960 tijdens een vergadering van de Verenigde Naties met zijn schoen onophoudelijk op zijn tafel timmerde. Uit pure woede tegen de Filipijnse afgevaardigde Lorenzo Sumulong die Nikita uitmaakte voor ‘hypocriet’ vanwege zijn anti-westerse kapitalistische imperialisme.
Chroesjtsjov beet hem toen toe met schoen en al: ,,Grote eikel, verrader en lakei van het imperialisme!’’ Dit was allesbehalve komedie, dit was pas écht spontaan.

Als Bush zondag wit weggetrokken van angst de schoen naar zijn belager had terug gegooid en raak ook, was het wellicht geloofwaardig. Of sterker als hij gebukt onder het katheder had gebleven. Maar neen, die ‘big smile’ verraadde eigenlijk alles/
De ‘journalist’ in kwestie zat een uurtje later in een cel in Bagdad, onbereikbaar voor de buitenwereld.
Het zal mij niet verbazen dat hij in werkelijkheid inmiddels hoog en droog in de Air Force One zat na te schateren met een schouderklopje van aartsleugenaar George W. Bush.

Jim Postma
Rotterdam.