Een avondwandeling in Rotterdam-West
Pas had ik een vriendin uit Pijnacker op bezoek. Ik ken Pijnacker goed. Het is een gat, waar het veilige gevoel van Nederlanders onder elkaar overheerst. Alles lekker overzichtelijk en vertrouwd.
Mijn vriendin uit Pijnacker voelde zich op deze eerste prachtige zomeravond hoogst ongemakkelijk toen we om elf uur naar de avondwinkel in de Vierambachtstraat wandelden. Een paar deuren naast mijn huis is een Turks koffiehuis. Turken zijn verwoede rokers. Sinds Het Verbod is het aantal bezoekers van koffiehuizen op straat vertienvoudigd. Denk ik. Het rookverbod is komende zomer een stimulans voor het straatleven, zoals nog nooit is vertoond.
Op deze eerste zomeravond staat de hele clientèle buiten, zo’n twintig mannen. Mijn vriendin kijkt wantrouwend naar al die snorren. Ik pak haar arm als we tussen hen doorlopen en leg uit dat ik blij ben met al die kerels op straat.
“Dit zijn Turken die van orde en gezag houden. Ze schijnen tot een rechtse club te behoren, maar ze genieten wel respect. Ze dragen bij aan de veiligheid. Zijn nooit dronken, schreeuwen niet. Als onze kinderen op staat spelen vind ik het geruststellend dat zij daar staan’’.
Mijn vriendin kijkt nog eens achterom.
Even later passeren we opnieuw een clubje, nu wat jongere mannen. Ze staan altijd op die hoek. Vervelende kereltjes, drugsrunners, die zich niet in de buurt van de gezagsgetrouwe Turken durven te vertonen.
“En hoe zit het met deze jongens?”, vraagt mijn vriendin.
“Gewoon doorlopen, niet aankijken”, zeg ik.
Voor de avondwinkel staan twee kleerkasten, die ons vriendelijk begroeten.
“Waarom staan die mannen daar?’’, vraagt mijn vriendin.
‘’Om die jongens waar we zojuist langsliepen tegen te houden’’, zeg ik.
Mijn creatieve vriendin heeft meteen een oplossing:
‘’Dan moeten ze naast deze avondwinkel een Turks koffiehuis beginnen”.
_2-S.jpg)
