De Partij van de Proteststemmers
De PVV van Wilders mag dan de grote winnaar in Nederland van de Europese verkiezingen zijn, maar de meeste van zijn stemmen zijn afkomstig van proteststemmers. Ook ik ben haast altijd een proteststemmer geweest, maar niet op de PVV.
In 2007 tijdens de landelijke verkiezingen stemde ik nog op Jan Wolkers die toen als lijstduwer op nummer 18 stond voor de Partij voor de Dieren. Rondom mij heen hoor ik van vrienden en kennissen vaak hetzelfde. Uit onvrede stemmen op een partij die ze eigenlijk niet aanspreekt, maar het bewust doen om een signaal af te geven. Zo ook destijds zeker met de partij van Pim Fortuyn, die voor 90 procent bestond uit proteststemmers.
Richt daarom de ‘Partij van de Proteststemmers’ op en wordt de grootste van Nederland. Alleen nog een goed kopstuk zien te vinden, zo dat iedereen met fatsoen kan zeggen op de PvdP te stemmen, in plaats van op bijvoorbeeld de PVV.
Zelf ging ik op de dag van de Europese verkiezingen met opgestroopte mouwen mijn oproepkaart thuis ophalen. Maar hoe ik ook zocht tussen mijn paperassen, het kreng kon ik niet vinden. Wel het krantje waarop alle partijen en kandidaten stonden vermeld.
Twee weken terug wilde ik eigenlijk helemaal niet gaan stemmen, omdat ik geen enkele Europese band heb met Brussels. De euro haat ik nog steeds, de Europese Grondwet heb ik neergesabeld en ik heb een pestpokken hekel aan die zakkenvullers van die Europese parlementariërs. Dus waarop en wie moet je nu gaan stemmen?
Boosheid
Op de laatste dag hadden mijn collega’s me toch overgehaald onder het mom van: ‘breng dan een proteststem uit’. Terwijl ik nog aan het zoeken was naar die oproepkaart ging mij een lichtje op: waarschijnlijk heb ik die kaart uit boosheid verscheurd en in de prullenbak gesodemieterd.
Dan maar zonder oproepkaart naar het stemlokaal bij mij in de buurt bij een verzorgingstehuis. Wel met de verkiezingslijst, mijn paspoort en denkende van ‘ik sta toch als kiezer geregistreerd, niet waar?!
Niet waar dus. Tussen de vier dames bij het stemlokaal ontstond weliswaar nog een discussie of het nu wel kon of niet, maar het werd niet. Onder het mom van ‘wij hebben hier geen lijsten met namen van de kiezers in dit district, zoals we dat vroeger wel hadden.’
Daar sta je dan als Nederlander met je geldige paspoort, als kiesgerechtigde, maar zonder oproepkaart. Hoe velen is dit niet overkomen en hoe veel stemmen zijn daar mee verloren gegaan, door wederom een nieuwe bureaucratische molensteen…
Buiten gekomen kom ik na een uurtje een oude bekende van mij tegen, ene Hans, die als zeeman op de grote vaart zit. ,,Ik wilde gaan stemmen’’, zegt hij, ,,had mijn oproepkaart bij mij, maar geen paspoort of rijbewijs. Die liggen op mijn schip. En dus weigerde ze mijn stem op de partij Libertas.’’
Weer een uur later zit ik koffie te drinken in een plaatselijk buurtcafé en hoor mijn buurman zeggen: ‘Tot hoe laat is het stemlokaal geopend?’, zo vroeg hij zich af achter zijn glas bier.
Van de barman hoorde ik veel later dat hij in ieder geval niet meer aan stemmen was toegekomen. Hij zou als protest op de Partij voor de Dieren hebben gestemd.
Zo maar dus drie stemmen die verloren gingen.
Mijn keuze van protest was te stemmen op de Europese Klokkenluiders Partij (EKP).
Maar die hebben het helaas niet gehaald.
De klokken van Arnemuiden gelukkig nog wel!
-S.jpg)
.gif)
