Eenzaam

05 augustus 2009 door de Redactie
Eenzaam
Eenzaam

Ergens op het strand,

heeft een vreemde hand,

het woordje Eenzaam in het zand geschreven..


Dit gedichtje, ik dacht van de Duitse humorist Walter Mehring, maakte op mij als jonge man diepe indruk. In die periode verbleef ik, nog net geen 18 jaar, eenzaam en alleen in de wereldstad Londen.

Het echtpaar waar ik logeerde bestond uit een vriendelijke, Nederlands sprekende Engelsman en een spichtig over opgemaakt vrouwtje. Zij was het zichtbaar niet eens met het besluit van haar man om mij tijdelijk in huis te nemen. En ze liet dat ook overduidelijk blijken.

Achteraf heb ik veel baat gehad bij die periode in Londen, maar in het schitterende interview van de helaas overleden Michael Zeeman met de Brits/Indiase schrijver V.S. Naipaul zegt de schrijver hetzelfde.

Ook hij kwam op jonge leeftijd vanuit Trinidad naar Londen. “Eenzaamheid heeft me gevormd”, zo zegt hij en zo is het maar net.

Gelukkig had ik liefhebbende bezorgde ouders en dan komt alles altijd weer goed. Naipaul zegt hetzelfde. “Het moet verschrikkelijk zijn geboren te worden in de wereld zonder bescherming.”

Toen ik al enkele maanden eenzaam door Londen zwierf en slechts enkele uren in de week een soort volksuniversiteit bezocht greep mijn vader in. Hij schreef me in bij de nog steeds bestaande Pittman’s School of English ten einde mijn Engels te vervolmaken. Via deze school belandde ik ook in een kosthuis dat werd gedreven door de oudere Londense dame Mrs. Tilley in de wijk Maida Vale.

De tweede dag van mijn verblijf zat de huiskamer vol met ook oudere buurvrouwen. Nadat ik de kamer betrad en verschrikt naar mijn eigen kamer wilde vluchten gebood ze mij te blijven. “Heb ik gelijk of niet,” vroeg zij de andere dames. Die knikten, wat kirrend lachend, instemmend. Het bleek dat ik als twee druppels water leek op de toen zeer populaire popzanger Adam Faith.

Mijn eenzaamheid was snel voorbij. Mrs. Tilley verwees me naar de British Council, een organisatie die buitenlandse studenten hielp te wennen aan de soms vreemde Britse gebruiken. Elke zaterdagavond werd er onder leiding van een later beroemde rechter gedanst. Er waren veel zogenaamde au-pair meisjes uit Spanje, Italië, Nederland, Duitsland en de Scandinavische landen. Ongeveer eens per half uur riep hij: “This dance is a lady’s invitationdance”.

Met name de Spaanse meisjes renden het snelst. Inderdaad in mijn richting.
Cookies

Deze website gebruikt noodzakelijke cookies voor een correcte werking en analytische cookies (geanonimiseerd) om de statistieken van de website bij te houden. Marketing cookies zijn nodig voor laden van externe content, zoals YouTube-video's of widgets van Sociale Media. Zie ons cookiebeleid voor meer informatie, of om je instellingen later aan te passen.