‘Is Kroon schuldig of niet?’
,,Stel dat je rechter bent of lid van de jury, verklaar je Marco Kroon dan schuldig of onschuldig?’’, zo vroeg een bevriende jurist mij gisteren.
De zaak voor de militaire rechtbank in Arnhem is nog niet voorbij, dus blijft dit een gewetensvraag.
Kroon, nationale held met zijn Willemsorde uit handen van koningin Beatrix, moet nog zijn verdediging voeren tegen alle aantijgingen van het Openbaar Ministerie.
Maar mijn ‘onderbuik’ zegt reeds aan alle kanten dat hij schuldig is aan cocaïnegebruik en/of handel daarin, verboden wapenbezit en handel daarin. Of ben ik niet objectief meer na het lezen van alle krantenberichten, radio- en tv-journaals in deze hoogst merkwaardige zaak.
Afgaande op de feiten en van de verklaringen van Marco Kroon zelf zou je onmiddellijk zeggen: ,,Zoveel toevalligheden op elkaar gestapeld door de verdediging om de beschuldigingen te weerleggen, bestaat eenvoudig niet.’’
Marco Kroon, met bikkelharde blik voor de rechtbank: ,,Zoveel toevalligheden bestaan soms wel’’. Het accent ligt hier op het woordje ‘soms’.
Gelooft u dat?
Enkele van zijn verklaringen op een rij van toevalligheden: de jas in zijn café waarop cocaïnesporen zijn gevonden, was niet van hem. Dezelfde sporen zaten op zijn broek en in zijn auto en vooral op zijn eigen borstharen. Kroon: ,,Dit komt omdat mensen met veel geld uit jaloezie drugs in mijn drankje hebben gedaan. Zelf gebruik ik nooit.’’
Omdat volgens het OM (Openbaar Ministerie) er te weinig borstharen waren waarop de cocaïnesporen zaten, wilde het OM nog zo’n test doen. Maar ineens bleek dat Kroon al zijn borst- en armharen had afgeschoren. De nationale held: ,,Dat kwam omdat in mijn slaap mijn vriendin, voor de pret, mijn linkerarm had kaalgeschoren... Daarna heb ik de rest zelf ook maar gedaan.’’
Kroon (40) kapitein bij de Commandotroepen(!) werd hier dus niet wakker toen zijn vriendin Mirjam hiermee bezig was. Terwijl je als commando leert, zelfs in je slaap, om van ieder vreemd geluid meteen op te springen. Mooi verhaal, dus. Dan de allerzwakste schakel: Mirjam heeft wel bekend cocaïnegebruiker te zijn. Maar deze bekentenis kan ook bedoeld zijn om Marco te ontlasten.
Over het verboden wapenbezit vertelde hij: ,,Het is een stroomstootwapen dat ik voor 80 euro aanschafte voor de bescherming van mijn gezin. Voor mij is dit geen wapen waarmee je iemand kan omleggen. Hooguit kan je er wat spierpijn mee veroorzaken en over de grens in Duitsland zijn ze vrij verkrijgbaar.’’
B. Klappe, militair lid van de rechtbank vroeg toen: ,,Wist u dat ze hier illegaal zijn? Op het bezit ervan staat maximaal vier jaar cel.” Kroon: ,,Ja, maar door het rode licht heen lopen mag ook niet.’’
Al die zogenaamde ‘toevalligheden’ op elkaar gestapeld noemen de Engelsen met een mooie term ‘circumstancial evidence’. Als dat teveel toevallige bewijsstukken zijn, te veel om nog toeval te kunnen zijn, dan hang je!
Geloven of niet?
Enkele voorbeelden uit het verleden en ook zeer recent. Om met het laatste te beginnen. Wie gelooft de twee meisjes die drie dagen in Parijs waren vermist tijdens een schoolreisje. Zij kwamen met allerlei smoezen: ,,Ons beltegoed was op. De batterijen van onze mobieltjes waren leeg. De leraar heeft ons in de steek gelaten, toen waren wij de weg kwijt. Het is dus niet onze schuld.’’
Drie dagen door Parijs zwerven met weinig geld op zak – terwijl leraren en ouders dagenlang doodongerust naar je op zoek zijn – en dan al die tijd geen politiebureau weten te vinden?!
Grotere leugens en ‘lulkoek’ bestaan er niet. Het allerergste hiervan is dat zij nu (gisteren) voor de televisiecamera met een glashard gezicht hun leraar de schuld geven…
Als ik directeur was van deze school zou ik ze er persoonlijk vanaf trappen. En nooit meer terug komen!
Dan heb je natuurlijk ook nog de president van Amerika, Bill Clinton. ,,I had no sex with that woman’’, als verklaring voor zijn escapade met Monica Lewinsky. Deze zin staat nog in ons geheugen gegrift, als ‘de leugen van de eeuw’. Er was geen hond die hem geloofde, maar toch kwam hij er mee weg.
Ook had je toen de aantijging dat Clinton in zijn studentenjaren had ‘geblowd’. Dus simpelweg een jointje had opgestoken. ,,Ja, dat was wel waar, maar ik heb toen niet geïnhaleerd’’, zo verklaarde hij doodleuk met die olijke blauwe kijkers.
Net zoiets als je door een rood stoplicht heen loopt en beweerd dat het kwam omdat je met een donkere zonnebril opliep.
Zoals Marco Kroon dus.
Twijfel
De overtreffende trap van schuldig zijn en toch ‘onschuldig worden verklaard’ betrof een rechtszaak in de U.S.A.
Een man werd daar in de staat Florida beschuldigd van moord met voorbedachten rade op zijn vrouw. Daarop stond onherroepelijk de doodstraf. Alle ‘circumstancial evidence’ wees in zijn richting. Zelfs ook het motief. Het enige bewijsmateriaal dat ontbrak was het lijk van zijn vrouw en het moordwapen.
De bijzonder slimme advocaat van deze man – zeg maar een soort van Moskowitz – pakte de zaak als volgt aan met het bewerken van de jury. ,,U neemt voetstoots aan’’, zo begon hij zijn pleidooi, ,,dat mijn cliënt zijn vrouw heeft vermoord. Dus zoals de Officier van Justitie het heeft geschetst.
Maar gelooft u het of niet, zij is helemaal niet dood!...
Als u nu met zijn allen kijkt naar de zijdeur van de rechtbank, rechts naast u, dan ziet u het zogenaamde slachtoffer hier springlevend binnenwandelen!’’
Even viel hier een ‘doodse stilte’ in de rechtbank. De juryleden draaiden hun hoofden naar de betrokken zijdeur en keken er naar vol spanning. Dat duurde ongeveer een minuut.
Toen riep de advocaat triomfantelijk: ,,Ziet u nou wel. U twijfelt aan alle kanten of zij nu nog in leven is of niet. Anders blijft u niet zo lang kijken naar die deur!’’
Dank zij deze briljante advocaat volgde er ‘vrijspraak’ op grond van twijfel.
Oftewel op zijn Engels of Amerikaans: ‘Beyond reasonable doubt’.
Willemsorde
Terug naar de zaak van oorlogsheld Marco Kroon. Daarbij moeten wij ook het hele plaatje in ogenschouw nemen. Een oud spreekwoord zegt: ,,Waar je mee in aanraking komt, daar word je mee besmet.’’ Kroon had nooit moeten beginnen, tijdens zijn diensttijd, met zijn café Vinny in Den Bosch. Een vrijplaats voor hoerenlopers, snuivers en criminelen (De goeden daargelaten).
Dat was dom van hem en die stupiditeit kan je hem aanrekenen.
Was hij een ‘normale kapitein’ geweest met een gezinnetje in een gegoede buurt (zoals Kralingen of Hillegersberg), dan was deze hele commotie niet ontstaan. Daar staat tegenover dat een gewoon ‘kapiteintje’ in zo’n rijtjeshuis nooit de Militaire Willemsorde had gekregen. Al te brave militairen komen daar eenvoudig niet voor in aanmerking.
Je moet, net als in de film, een beetje een brutale schurk zijn om nationale held te worden. Nietwaar?
Tijdens de 36 operaties in Uruzgan, waarvan er zestien eindigden in het slagveld met de Taliban, heeft Kroon meer dan zijn heldendom bewezen met het redden van zijn kameraden.
Dat mag in de hele rechtelijke afweging en uitspraak niet worden vergeten.
Het zou Marco Kroon overigens sieren als hij na of tijdens deze hele affaire – schuldig of niet - die hele Militaire Willemsorde met al zijn glans en goud weer snel inlevert bij ‘onze’ Bea(trix).
Want zo’n heel hoog ding brengt voor ‘onze’ Marco alleen maar ellende.
.gif)
