IFFR: Verlangen naar een goeie ‘Tiger’
Een van de aardige dingen van een filmfestival is dat je er behalve veel films ook heel veel meningen tegenkomt. Zo ook op de eerste echte filmdag van het 42e Internationale Filmfestival Rotterdam dat woensdag 23 januari officieel van start ging.
Na afloop van de Chinese film ‘Longing for the rain’ waren de Chinese, de Italiaanse, de Spaanse en de Nederlandse criticus het eens over de film. De argumenten waren echter totaal verschillend.
Nominatie
‘Longing for the Rain’, is een van de vijftien films die voor een Tiger Award genomineerd is. De film gaat over Fang Lei een getrouwde vrouw uit de groeiende Chinese middenklasse In Beijing. Ze is huisvrouw met dochtertje en een hardwerkende echtgenoot die verslaafd is aan games op zijn tablet. De film volgt de vrouw in een periode van haar leven waarin ze de leegte en daardoor teleurstelling van haar bestaan, compenseert met zeer realistische dromen van verlangen. Een van de weinige personen die haar serieus neemt is haar nog welgestelder vriendin, die van de leegte een deugd weet te maken door volop te genieten van luxe artikelen en aangename nachtelijke uitspattingen.
Verlies van koers
De film is in een paar fragmenten aan het begin op zijn best maar verliest daarna alle koers en daarmee ook de toeschouwer.
De Italiaan Luigi was het felst, dit was een politiek dociele en daarmee regime bevestigende film, communisme en religie werden volgens aloude communistische regels te kakken gezet. Jose, de Spanjaard was minder fel maar even kritisch, de film raakte onderweg zijn thema kwijt.
De voornaamste reden om hem uit te zitten was de hoop op een interessante plotwending. Of die de film had kunnen redden? Hij geloofde van niet. Het interessants was de mening van Xu, de Chinese filmmaakster.
Licht
Tenslotte moest zij over de film, gezien vanuit het perspectief van de Chinese cultuur, licht op de zaak kunnen werpen. Dat licht was hard nodig, want ondanks het bovenstaande verhaal over China, groeiende welvaart en leegte, maakte het niet duidelijk waar het nu echt om ging.
Niet om de personen, ondanks de stelligheid van de Italiaan, niet om de politiek of wat ooit ‘maatschappij-kritiek’ heette, niet om het ambigue verbeeldde personage dat geen compassie maar, bij de enige insider van die cultuur Xu, eerder verbazing opwekte.
Wat Xu het meest verbaasde was dat juist Yang Lima deze film had afgeleverd. Eerder had ze namelijk enkele indrukwekkende documentaires gemaakt. Dat laatste was overigens wel terug te zien in de film, de documentair aandoende locatie-shots waren nog steeds mooi.
Maar de film wist zichzelf niet te redden, er kwam geen verlossing, ook al heeft deze kijker het einde gehaald.
-(1)-S.jpg)
-S.jpg)
