Biografie De Wolf: Openhartig en warm
Rotterdam - Putjebal, bordjebal, paaltjebal: 't lijkt een gek spelletje! Het was echter pure ernst voor de voetballer John de Wolf, die in 1962 werd geboren in de oude wijk De Gorzen in Schiedam. De baby van 3870 gram krijgt officieel de namen Johannes Hilbrand; naar zijn vader en grootvader. Moeder Mar aarzelt, omdat opa Hilbrand altijd 'Up' wordt genoemd! Die voornaam vindt zij voor haar zoon ongepast en ze besluit dat Johannes dan het moderner Johnny moest worden.
Nauwelijks twee jaar oud racete Johnny al op een driewielertje en botste op de overloop in het betrekkelijk kleine huis tegen de deuren op. Ook het hekje voor de trap bleef niet onbeschadigd en wat Mar al aan zag komen, gebeurde toen zij even op ziekenbezoek ging bij vader Hans en een 14-jarig buurmeisje kwam oppassen: Johnny knalde er doorheen en donderde twee trappen naar beneden.
Hechtingen
,,Hij had een muts van bloed op," beschrijft Mar in de biografie: 'De Wolf, John', die onlangs verscheen. Meteen naar het ziekenhuis met als steun opa Up! ,,Oh, dat enorme gat in dat koppie, die zwarte draad waarmee het moest worden gehecht," Mar rilde ervan.
Nooit kon zij voorzien, dat dit slechts het begin was en dat hij al snel de bijnaam 'Jan Ongeluk' zou krijgen! John's vier jaar jongere zus Petra vult aan: ,,Hij had een tienrittenkaart bij het Dijkzigt. Tand door zijn lip, knieën open. Toen hij voor het eerst ging schaatsen en op het ijs lag, gleed er een schaatser met zijn Noor zo bij hem naar binnen. Zeventien hechtingen in zijn billen."
Het fietsje werd vervangen door een voetbal en die zou de rest van John de Wolf's leven gaan beheersen. Eerst in huis, later in de straten van De Gorzen, waar hij met boezemvriend René Eijer - na eindeloos oefenen in z'n eentje en tussen de tuinhekjes zijn eigen spel van het 'putjebal, bordjebal, paaltjebal' onder de knie kreeg - een straatteam vormde dat uitblonk tegen 'Het Witte Dorp' waarmee zij partijtjes speelden op de Maasboulevard.
Uitdaging
De eerste grote voetbaluitdaging begint voor John de Wolf bij 'Schiedamse Boys'. Op de zaterdagen werd hij al om 4 uur 's ochtends wakker, barstend van de zenuwen of de wedstrijd wel zou doorgaan. Altijd vraagt hij zichzelf af of hij de kans zal krijgen meerdere wedstrijden te spelen. Heeft hij een slechte dag, dan is hij woedend op zichzelf en moppert: ,,Weer geen knikker geraakt."
Vader Hans, die vaak komt kijken, adviseert hem zelfs: ,,Ga toch volleybal spelen." En zijn trainers zeggen: ,,Die zit aan z’n plafond," een opmerking, die vaker wordt gemaakt.
Tot Ies Scheffer hem onder zijn hoede neemt en hem naar Nieuw Vreelust, de Voetbalschool naast het Sparta stadion 'Het Kasteel' wil halen! Johnny kan het nauwelijks geloven en is dolgelukkig als het doorgaat. Hij is nog steeds een 'ukkie', letterlijk en figuurlijk, en mag in de weekeinden bij neef Cor gaan logeren.
Tien jaar is hij als hij bij Sparta in de D 1-Jeugd zijn eerste buitenlandse reis maakt naar Parijs. Daar krijgt hij een ‘lolliestokje’ in zijn been. Gevolg: een jaap van hier tot gunder over het hele scheenbeen. Zes weken, nadat de wond is gaan ontsteken, 16 hechtingen en in het gips.
Neeskens
Bij Sparta ontmoet hij ook zijn grote voetbalheld, Neeskens! Lachend vertelt hij, dat hij er zelf niet over uit kan, dat hij een Ajacied als zijn held koos en geen Spartaan en zelfs geen Feyenoorder, de club waaraan hij zijn hart heeft verpand.
Tijdens de 'zwerftochten', die de thuis zo beschermd opgegroeide Johnny, nu vaker onderneemt, gebeurt er iets dat de lezer van het boek beslist moet onthouden totdat hij bij het hoofdstuk van het inmiddels al vaak besproken 'kaartspel-incident' in een kleedkamer is gekomen! Eén keer gaat het mis in een sportwinkeltje, waar zomaar, per ongeluk, toevallig een dobbertje in de mouw van de trui van Johnny terecht komt...
Als zijn ouders dat hadden gezien, was het zeker niet oogluikend toegelaten. Zo liefdevol als zij hem ook opvoedden, die keer zou hij een forse draai om zijn oren hebben gekregen. Veel werd met de mantel der liefde bedekt, maar: 'Stelen, bedriegen en liegen hoorden daar niet bij'.
Spijt
Johnny heeft later ongelooflijk veel spijt van het gepikte dobbertje, durft er met niemand over te praten en worstelt met zijn geweten.
Lezers kunnen het incident zelf beoordelen aan de hand van het zelfs voor niet-voetbalkenners heel gezellig leesbare boek. Het voert de lezer door John's voetbal- en privéleven, langs de vele voetbalclubs in Nederland en zijn eerste huwelijk met Ingrid, later 'opgevolgd' door Inge.Johnny werd John toen hij op 16-jarige leeftijd eindelijk ging groeien. En weer is er een incident: Hij vervalst de handtekening van zijn vader, omdat zijn schoolrapport voor de overgang van MAVO naar LEAO zo slecht is dat hij het thuis niet durft te laten zien. Nauwelijks nodig om te vermelden, dat John weer ongelooflijk veel spijt heeft, en naderhand weer met zijn geweten worstelt. Toch was er 1 voordeel: Hij werd uitgeloot van de toen nog verplichte militaire dienstplicht.
‘Jan Ongeluk’ is een veel te zwakke bijnaam voor alle ongelukken, die John de Wolf zijn overkomen tijdens zijn lange voetbalcarrière, zoals uit de lijsten van vele, alleen ernstige, blessures bij vrijwel elke voetbalclub blijkt.
Engeland
Dertig jaar is John de Wolf inmiddels - en al vele malen voor ‘Oranje’ uitgekomen, aangestuurd door assistent bondscoach Rinus Israël die hem in het basiselftal het rugnummer 2 heeft toebedeeld - als hij onverwacht een telefoontje krijgt uit Engeland: ,,Het land van mijn dromen!"
Aan de andere kant van de lijn niemand minder dan trainer-coach Graham Taylor van Wolverhampton Wanderers, die hem een paar jaar eerder heeft zien spelen in De Kuip tijdens de kraker Nederland-Engeland.
Taylor herinnert hem fijntjes aan die wedstrijd, als hij John de vraag stelt om naar Wolverhampton Wanderers te komen: ,,Ik had de droom om naar Amerika te gaan, die heb jij verwoest. Je kunt het goed maken door hierheen te komen." John aarzelt en zegt tegen Taylor: ,,Maar ik ben de 30 al gepasseerd, hoor."
Het antwoord luidt kort maar krachtig: ,,In Engeland zijn veel centrale verdedigers ouder dan 30 jaar. Leeftijd speelt geen rol, alleen ervaring telt," aldus Taylor. Zo verdween De Wolf naar de overkant van de Noordzee. Het afscheid bij Feyenoord valt hem zwaar, maar de uitdaging van weer een nieuw voetbalavontuur weegt zwaarder.
Plezierig
Conclusie: Het gaat te ver om de hele voetbalcarrière van John de Wolf hier te beschrijven, om over zijn privéleven en verplichte voetbalreclame waarbij shirts moesten worden getekend, nog maar te zwijgen. Lees dit plezierig - zonder enige twijfel te danken aan het vakmanschap van Jeroen Siebelink, die ook het boek 'Allemaal Uitblinkers' schreef in opdracht van de KNVB - geschreven boek zelf!
Het is een aanrader, ook al zijn de eerste pagina’s voor mij wat ingewikkeld. Niet in de laatste plaats omdat er een aantal mooie oude foto's in zijn opgenomen. Bovendien blijkt dat De Wolf ook een goed en liefdevol huisvader is, die nu is teruggekeerd in het warme 'Sparta-nest', waar hij zijn onhollandse, meedogenloze vechtstijl en uithoudingsvermogen overbrengt op de verdedigers.
En wellicht zullen meer lezers zich uiteindelijk afvragen: ,,Zou ik het aandurven om zo openhartig en zonder opsmuk een boek over mijzelf te laten optekenen? Zou ik al mijn 'incidentjes' prijsgeven? Zou ik dat willen?"
Ik denk dat meerdere lezers kort en krachtig besluiten… Nee!
