Fellini live (3)

22 juli 2015 door Jim Postma

Sommigen mensen kunnen scenario’s verzinnen voor films. Maar er zijn live scenario’s (uit het leven gegrepen) die je niet kunt verzinnen. Zoals ik hier beschreef in de vorige twee afleveringen over een bizar geval van een zelfmoordpoging voor mijn huisdeur.

Speelde ik toen nog een bescheiden bijrol, enkele jaren geleden kreeg ik daarin een hoofdrol. In minstens zo’n bizarre situatie. Ook hier ging het weer om een puur drama, tussen leven en dood.
De andere hoofdrol in dit relaas was (helaas) weggelegd voor mijn destijds goede vriend, de Rotterdamse kunstenaar Jano (zijn kunstenaarsbijnaam). Zeer talentvol.

Inmiddels is hij zo’n zeven jaar terug al weer overleden. Bij leven en welzijn maakte hij honderden futuristische vaak drie dimensionale kunstwerken. Die verkocht hij in cafés voor een appel en een ei.
Maar in die tussentijd was hij altijd gedwongen zijn boterham te verdienen als barkeeper.

In bekende cafés zoals de Schouw, Mondriaan en Willen’s en Wetens in het centrum. Altijd hilarische belevenissen voor de kroegbezoeker. ‘Onze’ Jano was in zijn goede tijd een van de meest kleurrijke figuren in Rotterdam. Zeker in gezelschap van zijn goede vrienden Cornelis Bastiaan Vaandrager (dichter) en ‘Johnny the Selfkicker’ (performer). Met drugs, alcohol en ‘rock and roll’, altijd in de hoofdrol.

Nadat reeds veel eerder Vaandrager en Johnny (van Doorn) deze aarde hadden verlaten, ging het plotseling bergafwaarts met Jano. Hij stierf haast van de nekpijnen, kon daardoor niet meer werken en zag dit leven eigenlijk niet meer zitten. Alleen zou hij nog geholpen kunnen worden via een zeer moeilijke en bijzonder risicovolle nekoperatie. Uiteindelijk heeft hij daarvoor gekozen. Echter tijdens die operatie in het Zuiderziekenhuis kreeg hij een hartstilstand.

Chirurgen moesten minuten ploeteren om hem weer tot leven te wekken. Met als dramatisch gevolg een dwarslaesie. Vanaf zijn middel moest hij nu verlamd verder door het leven in een rolstoel. Dank zij zijn lieve vrouw Tea, een ware ‘Sister Nightingale’ voor 24 uur per dag, kon hij zich nog enigszins redden. Wel letterlijk als gebroken man hoewel hij gelukkig nooit zijn gevoel voor humor verloor.

Samen met hun mongoloïde zoon Gilbert was het vanaf die tijd kommer en kwel in huize Jan(o) ten Haaf. Armoede troef in hun beneden-appartementje in de Beverwaard. Door allerlei gemeentelijke instanties vierkant in de steek gelaten. Reden voor ons ‘levenskunstenaars’ om een veiling voor hem te organiseren van zijn tientallen overgebleven kunstwerken.
Geheel toen niet wetend, á la Fellini Live, wederom een strijd tussen dood en leven. Of, zoals u wilt, tussen leven en dood.

(Wordt vervolgd)

 

 

 

Meer over:
Cookies

Deze website gebruikt noodzakelijke cookies voor een correcte werking en analytische cookies (geanonimiseerd) om de statistieken van de website bij te houden. Marketing cookies zijn nodig voor laden van externe content, zoals YouTube-video's of widgets van Sociale Media. Zie ons cookiebeleid voor meer informatie, of om je instellingen later aan te passen.