Een ketelbinkie in krantenland (20)
- Succes met veranderingen -
De Drentse/ Groningse Pers (afgekort DGP) bestond in Drenthe uit de edities Assen, Emmen, Hoogeveen en Meppel. In de provincie Groningen was het in feite het verspreidingsgebied van de oude Winschoter Courant in Oost-Groningen en enkele aanpalende gebieden in en rondom Hoogezand.
Geert-Jan Laan vertelt: Er waren ook wel wat karakterverschillen tussen de Oost-Groningse en Drentse redacteuren. Er werd in beide provincies hard gewerkt, maar de Groningers waren in de omgang wat directer.
De redactie in Winschoten waar ook de kranten werden gedrukt was meer een collectief waar soms bij grote zaken de voltallige redactie uitrukte.
Een kenmerkend voorbeeld van hoe ze in Winschoten de strijd tegen het Nieuwsblad van het Noorden uitvoerden was wel het handelen van de raadsverslaggever Herman Hoogakker. Ongeveer twee keer per maand reisde ik af naar Winschoten om met de redactie de actuele zaken te bespreken.
Op een van die bijeenkomsten kwam Herman Hoogakker een klein uurtje te laat. Hij verontschuldigde zich en gaf de reden: ,,Ik zag een redacteur van het Nieuwsblad ergens naar toe fietsen. Dus heb ik hem maar even gevolgd om te zien met wie hij een afspraak had. Maar het was loos alarm.’’
En met zijn Gronings accent verklaarde hij aan mij: ,,Hij ging naar huis om te et'n.”
Al na enkele maanden was mij duidelijk wat er verbeterd moest worden aan de indeling van de krant. Het regionale nieuws bijvoorbeeld uit Winschoten moest in de algemene krant concurreren met landelijk en nationaal nieuws.
De in Assen werkzame eindredactie had vaak te weinig oog voor regionale zaken. De oplossing leek en bleek simpel. Geef de edities een eigen katern waarin de plaatselijke redacties hun gang kunnen gaan. Dat betekende dat de krant niet meer in twee katernen moest verschijnen maar in drie of vier.
Op de drukkerij in Winschoten was dat geen enkel probleem. En het grote voordeel was dat de regionale redacties in hun eigen katern het eigen regionale nieuws met forse openingen en veel aandacht konden brengen. Het was min of meer dezelfde hoeveelheid, maar omdat het bij elkaar was gegroepeerd leek het veel meer.
Er werden proefkranten met de nieuwe indeling gedrukt en getest bij lezers. Lezerspanels kregen de krant in de oude en nieuwe indeling en werden ondervraagd waarbij de redactie buiten zicht meekeek.
De reacties waren van gematigd positief tot razend enthousiast over de nieuwe indeling. Alleen in Winschoten vroeg een wantrouwige abonnee: ,,Of de prijs wel hetzelfde blijft?”
De vernieuwing had vrijwel direct een groei in abonnees tot gevolg. Op jaarbasis kwam er zo'n 3 procent bij. Dat was ook toen al in de tweede helft van de jaren negentig vrijwel ongekend.
Het voordeel van een relatief kleine krant met een gemotiveerde maar ook relatief kleine redactie is dat het niet moeilijk is af en toe een stunt te realiseren die soms landelijk de aandacht trekt.
Zo'n stunt haalden we uit op 24 mei 1995.
Die avond werd de finale van de Europa Cup in Wenen gespeeld tussen Ajax en AC Milaan. De dag daarna was het Hemelvaartsdag en dan verschijnen ook nu nog in dit bijna heidense land geen kranten.
Het idee was bij winst van Ajax op die Hemelvaartsdag een extra editie te maken die ook die ochtend gewoon bij de abonnees zou worden bezorgd. Extra advertentieopbrengsten moesten de extra kosten goed maken. En zo geschiedde.
En zo zaten we dus op woensdagavond 24 mei met een ploegje van ongeveer tien personen bij de buis in Assen. Voetbalverslaggever Henk Mulder, de jongere broer van voetballer/schrijver Jan Mulder, zat met pen en blocnote vooraan. Hij zou het verslag maken.
De ontknoping kwam pas laat in de wedstrijd nadat trainer Louis van Gaal de nog piepjonge Patrick Kluivert met een gedurfde wissel het veld instuurde. Kluivert scoorde het enige winnende doelpunt en we konden in een razend tempo aan de slag.
De krant trok landelijk grote aandacht. Niet in de laatste plaats omdat Van Gaal bij de huldiging in Amsterdam de krant breeduit liet zien. Wij waren inderdaad de enige krant in heel Nederland.
Een andere grote internationale zaak speelde in 1997. Dat was de Joegoslavische burgeroorlog. De jonge verslaggever Rob Siebelink had eind april van dat jaar contacten waardoor hij in de gelegenheid was de toen al omstreden politicus Karadzic te interviewen.
Dat kostte natuurlijk een paar centen en mijn directeur vroeg zich af of wij als kleine regionale krant zo'n expeditie moesten financieren. Ik vond van wel en gelukkig waren de verhoudingen dusdanig dat Rob op pad kon.
Rob Siebelink had uiteindelijk op een geheime plek een interview van maar liefst vijf uur met de ook toen al van oorlogsmisdaden beschuldigde Karadzic. Kort gezegd een wereldprimeur. Een bijkomend voordeel was dat hij een foto kon maken van Karadzic met een kleinkind op zijn schoot.
Die foto kon ik na afloop voor vele duizenden toen nog D-Marken verkopen aan het Duitse weekblad Der Stern. Daarmee kwam de krant ruim uit de kosten.
Er waren soms andere, achteraf vermakelijke problemen. Zo werden op een zeker ogenblik de overlijdensadvertenties van het Nieuwsblad van het Noorden en Drents Groningse Pers gecombineerd. Dat betekende dat de lezers in Emmen van de Drentse Courant ineens ook overlijdensadvertenties uit Groningen in hun krant aantroffen.
Verontwaardigde lezers richtten een actiegroep op met als slogan ,,Wij willen onze eigen dooien.” Het probleem werd opgelost door de Drentse en de Groningse overlijdensadvertenties op aparte pagina's te brengen zodat de Drentse lezers die pagina konden overslaan.
Datzelfde Nieuwsblad van het Noorden liet ons overigens ook in Emmen de hakken zien omdat hun kleine plaatselijke redactie in Emmen, aangevoerd door verslaggever Philip Brouwer, het wanbeleid van het voltallige gemeentebestuur wist te onthullen. Het gehele college van B en W moest opstappen. Philip Brouwer won terecht de Persprijs 1996 van de Nederlandse Dagblad Pers voor dit schoolvoorbeeld van regionale onderzoeksjournalistiek.
Ik had het naar mijn zin. Maar er kwamen andere zaken aan de orde. Er zat weer verandering in de lucht.
.gif)
