Grinniken om De Havenloods
Onze gastauteur Ronald Sörensen heeft jarenlang ervaring met de pers in Rotterdam. Hij is een van de oprichters van Leefbaar Rotterdam en voormalig Eerste Kamerlid van de PVV. In deel 2 van zijn verhalen pakt hij de gratis huis-aan-huiskrant De Havenloods aan. Later komen andere Rotterdamse media aan de orde.
Toen ik mijn geld nog verdiende als docent aan een grote scholengemeenschap kwamen mijn mondige leerlingen als ik kritiek had op een spreekbuurt of scriptie vaak met het argument: ‘maar het staat in de krant meneer’. Waarop ik dan een les over kranten en historiografie kon geven.
Als ik in mijn klas vroeg: ‘Wie leest er een krant?’. Dan stak altijd ongeveer de helft zijn of haar hand op. Dat leek veel in mijn klas, die gevuld was met kinderen wiens ouders of analfabeet waren of die het Nederlands niet goed beheersten. Daarom vroeg ik meestal welke krant ze lazen en strijk en zet was het antwoord: De Havenloods!
Toen mijn vrouw en ik Leefbaar Rotterdam oprichtten had ik een collega die naast biologiedocent ook stukjes in De Havenloods schreef! Toen ik hem – hij wist dat we ongeveer dezelfde politieke visie hadden – in de docentenkamer vertelde van onze eerst stap op het politieke speelveld, reageerde hij enthousiast en schreef een verhaal onder de titel: docent richt politieke partij op.
Uit de tekst bleek, dat we de partij hadden opgericht om Pim Fortuyn te helpen. Het resultaat was overweldigend, want binnen een paar dagen hadden een zestal mensen ons adres gevonden met de mededeling dat ze graag wilden helpen. De vonk werd een vlammetje.
Mijn journalistieke collega bleek minder blij, want zijn redactie had laten merken, dat ze niet gelukkig waren met een adhesiebetuiging aan Fortuyn. Wat een geluk dat ze de tekst niet gelezen hadden, want dan had het artikel de redactionele toets der kritiek waarschijnlijk niet doorstaan.
Toch had ik wel enig begrip voor hun commentaar en het daaraan gekoppelde verbod op andere adhesiebetuigingen aan Leefbaar Rotterdam. In die tijd was de hetze tegen Fortuyn en iedereen die het met hem eens was in volle hevigheid losgebarsten. Vooral vanuit het zogenoemde ‘maatschappelijk betrokken middenveld’ en zelfs ambtenaren, die neutraal achten te blijven, gaven hun kortzichtige mening, die varieerde van racisme tot extremistische uitwas.
Logisch dat de Havenloods, voor een groot deel afhankelijk van advertenties van de gemeente en datzelfde maatschappelijke middenveld geschrokken was en zich verder op de vlakte hield. Dat hebben ze na de overwinning van Leefbaar Rotterdam jaren volgehouden, maar toen na vier jaar de oude kliek het weer voor het zeggen kreeg konden we de vreugde tussen de regels van het redactionele commentaar door lezen.
Op een gegeven moment werd op verzoek van de huidig politiek commentator van Vers Beton een onderzoek gedaan naar de bekendheid van Rotterdamse politici. In een artikel op de voorpagina verzocht De Havenloods de lezers de namen van de drie bekendste lokale politici te noemen. In volgorde van bekendheid. De politieke commentator werd zo vaak lovend in de pers besproken, dat hij al min of meer wist wat de uitslag zou worden.
Daarna verscheen er niets. Na bijna een maand vroeg ik aan een fractiemedewerker om eens te informeren naar de uitslag, want mijn natuurlijk argwaan begon de kop op te steken. ,,Ja, de uitslag was bekend en zou de volgende week bekend worden gemaakt!’’ De week daarop stond in een heel klein kadertje op pagina vijf, dat de nummer één, twee en drie de heren Pastors, Sörensen en Dries Mosch waren.
Ik kan nog grinniken als ik eraan denk!
.gif)
