Café De Schouw for ever
Op zo’n lelijke barkruk zat ik, afgelopen woensdagavond, buiten voor het raam van café De Schouw. Iedereen was er. Wat was Jana Beranová gekrompen en kapster Wilma, die inmiddels ook was gaan dichten en schilderen, niks veranderd. Ik vroeg met luide stem of we het gesprek een beetje centraal konden houden.
Toen begon de laatste Poetsclub op deze gedenkwaardige plek in de Witte de Withstraat. De schuifdeuren moesten dicht. Het was zo druk dat we met heel wat klanten buiten achterbleven. Een andere Wilma zei: ”Ik zie een heleboel dichters buiten staan.”
Onmiddellijk dacht ik dat dat een mooie eerste zin voor een nieuw gedicht was.
Ik dichtte:
Ik zie een heleboel dichters buiten staan
Want buiten is het stiller dan binnen
Zal ik ook even dichter worden en met een zin beginnen?
Over De Schouw die bijna is vergaan.
De buiten achtergeblevenen vertelde ik dat ik in een grijs verleden de kost verdiende door cafébezoekers te vragen om drie willekeurige zelfstandige naamwoorden te noemen. Die drie woorden vormden dan de basis voor een korte tekst die ik mij dwong binnen vier minuten te schrijven. Vond men de tekst goed, dan kon men die voor vijf gulden/euro kopen. Drie personen zadelden mij op met de woorden kleur, boek en blokkade.
Ik schreef:
De avond viel voor de zoveelste keer over Rotterdam toen ik voor het laatst De Schouw bezocht. Ik begreep niet waarom uitbater Tineke er de brui aan wilde geven. Had het met een blokkade in haar hoofd te maken?
“Het was er altijd gezellig”, zei Wilma. Met de journalisten, de poetsclub, Sodom en Gomorrah.
”Mensen zijn stil als er voorgedragen wordt.”
Inmiddels had ik de mooie kleur(en) van het Art Deco in mijn geheugen opgeslagen.
De Schouw is een boek waard. Dacht ik.
Van Emile kreeg ik nog een wodka lemon en op de stoep van buurman Tel Aviv at ik mijn gebruikelijke broodje shoarma. Een aangeschoten dichter nam naast mij plaats en legde een net verschenen boekje over De Schouw op tafel. Op mijn wenken bediend.
