Zin in Dictatuur: een bedenking
De Rotterdamse schrijver en journalist Hans van Willigenburg heeft een nieuwe roman gepubliceerd met de titel Zin in Dictatuur. Eerder baarde hij opzien met Houden van Trump waarin de hoofdpersoon wordt gefascineerd door deze voormalige president van de Verenigde Staten. Het behoort tot de goede toon hem te haten en te verachten, hem weg te zetten als een patser maar daar doet Van Willigenburgs alter ego (want daar gaat het over) niet aan mee.
Wat nu volgt is geen recensie maar een bedenking...
Ook Zin in Dictatuur kent een hoofdpersoon die het spel van de goegemeente weigert mee te spelen. Wat nu volgt is geen recensie maar een bedenking bij de grondgedachte van dit boek. Die wordt op de achterflap haarscherp geformuleerd.
¨Een depressieve copywriter houdt afstand van de liberale maatschappij die gericht is op korte kicks en een overschot aan keuzes. Door een nieuwe opdracht komt hij in contact met een briljante tycoon die het liberalisme eveneens wantrouwt en met zijn kapitaal aan een alternatief bouwt. De copywriter raakt in de ban van deze zakenman. En komt tot de overtuiging dat het pronkstuk van de democratie, altijd te kunnen (en moeten) kiezen, geen levensvreugde meer brengt maar die juist in de weg zit¨.
Dictatuur kan het leven een stuk makkelijker maken
Dit verklaart ook de titel ¨Zin in Dictatuur¨. Een dictator beperkt immers de bewegingsvrijheid van de onderdanen. Zij mogen alleen handelen en spreken voor zover die dat toestaat. Dat kan het leven inderdaad een stuk gemakkelijker maken. Je bestaan is voor je uitgestippeld. Dat hoef je zelf niet meer te doen.
Ik gun iedereen zo´n manier van leven maar wens er zelf niet onder te lijden. Hans van Willigenburg denkt dat de maatschappij van karakter moet veranderen, wil hij voorgoed worden verlost van de keuzestress die de liberale samenleving met zich meebrengt. Mag ik dat overkill noemen als het gaat om een particuliere wens waarvan wij niet weten of die breed wordt gedeeld?
Mag ik dat overkill noemen?
We hoeven de boel niet op zijn kop te zetten om mensen die dat graag willen, te bevrijden van de verplichting steeds zelf keuzes te maken. Dit vergt wel een wijziging van de grondwet, namelijk intrekking van artikel II-5, dat een verbod inhoudt op slavernij.
Als wij hiervan af zijn, kan de hoofdpersoon uit Zin in Dictatuur zichzelf aan de meestbiedende verkopen en de opbrengst bijvoorbeeld ten goede laten komen aan de Stichting Zwerfkatten Rijnmond. Zodra de veilingmeester de hamer voor de laatste keer heeft laten vallen, is het radicaal afgelopen met de stress. Onze held heeft nu geen enkele keuze meer. Niet hij maar de veilingmeester bepaalt aan wie hij wordt toegewezen. De nieuwe eigenaar maakt vervolgens alle keuzes voor zijn nieuwe slaaf en als hij daar genoeg aan heeft, verkoopt hij hem door. De hoofdpersoon van Zin in Dictatuur is nu een object geworden dat niet meer hoeft na te denken want dat wordt voortaan voor hem gedaan. De rest van de samenleving draait inmiddels op de oude voet voort. Het liberalisme kraait koning maar wie zin heeft in dictatuur heeft zijn persoonlijke opt-out.
Makkelijk toch.
Hans van Willigenburg, Zin in Dictatuur. Ezo Wolf ISBN 97890832483. Steun de Stichting Zwerfkatten Rijnmond
.gif)
