Openbare wc’s gesloten tijdens het spitsuur
Een goede vriend van mij had mij uitgenodigd de nieuwe zaak te bezoeken van zijn zoon genaamd: ‘Virtual Reality Gaming’, gevestigd op een industrieterrein in de Alexanderpolder (Satijnbloem 45-47). Had al veel van deze nieuwe soort gaming 'gehoord’, met name van onze fotograaf Rinus Vuik. Hij was hier lyrisch over. .
Tegen mij vertelde hij hier later over: ‘Ze stoppen een bril met helm over je hoofd en met microfoons op je oren. Zodra je die bril op hebt begint er muziek te spelen. Je weet ineens niet meer waar je bent. Je zit meteen in een andere hele realistische wereld. Zoals op het wrak van een oud legioenschip, diep onder water. Vissen, haaien en zelfs walvissen tortelen om je heen, te ongelooflijk voor woorden.’
Voordat ik nu dit hele nieuwe verhaal weggeef, eerst terug naar waar deze aflevering over gaat. Namelijk over het bekende hoogst noodzakelijke wildplassen midden in je stad, bij gebrek aan beter. Vanaf het Centraal Station nam ik de metro en stapte bij station Beurs over op de metrolijn A die mij zou gaan brengen naar het eindpunt, station Binnenhof. Een uitstekende verbinding met meer dan zo’n twaalf tussenliggende stations. Voor mijn gevoel vele kilometers buiten de stad en alleen al deze laatste rit duurde ruim een half uur.
Geen toiletten
In deze metro’s, zeg maar rustig ‘sprinters’, zitten zoals bekend al jarenlang geen toiletten. Op de heenweg was dit voor mij gelukkig geen enkel probleem. Maar na het indrukwekkende bezoek aan de ‘Virtual Reality Gaming’ werd dit een ander verhaal toen ik met de vader nog een ‘biertje’ ging doen in het plaatselijke cafeetje in de Alexanderpolder. Het werd ouderwets na een lange tijd weer bijpraten over ‘koetjes en kalfjes’, maar zeker ook over de meer serieuze zaken in dit leven, zoals politiek en religie.
Volgens mijn zeer ingewijde vriend komt de grootste partij in deze stad, Leefbaar Rotterdam, straks in de coalitievorming geheel buiten spel te staan. Op zich zelf geen nieuws, enkele dagbladen hadden hier van de week al melding van gemaakt. Maar hij wist mij details te geven uit de wandelgangen van het stadhuis waardoor ik deze hele gang van zaken stukken serieuzer ging nemen. Zijn relaas kwam erop neer dat bepaalde partijen een complot hebben gesmeed. Onder geen enkele voorwaarde zouden zij met Leefbaar deze stad gaan besturen. Hierdoor kan iedereen, hoe ongelooflijk ook, zijn eigen conclusies trekken.
Na zo’n oergezellig uurtje ‘bomen’ in dit bruine cafeetje waar wij beiden nog nooit waren geweest zette mijn vriend mij af bij het dichtst bijzijnde metrostation voor de terugweg. Maar niet voordat ik mijn redelijk gevulde blaas had geleegd in die kroeg. Uit ervaring wist ik dat ik niet richting Centraal Station kon gaan zonder wederom hoge nood te krijgen.
Spitsuur
Maar zoals een paard die zijn stal uit ruikt liep de plasdruk op na iets meer dan een half uur bij overstapstation Beurs. Ik waagde de gok om het nog twee stations uit te houden naar CS. Alleen toen ik op het Beursperron ontdekte dat het nog vijf minuten ging duren voordat het nieuwe metrostel zou arriveren, besloot ik terug te gaan. Dit was omstreeks het spitsuur (18.00 uur), en zo passeerde ik in hoge nood honderden wachtende metropassagiers. Omdat ik bij Beurs ‘heg noch steg’ kende vroeg ik aan een ‘veredelde’ stadswacht van Handhaving naar het dichtst bijzijnde toilet.
Die bleek rechts te zitten aan het einde van de winkelgalerij van het station. Wel riep zij mij goedwillend na: ‘Het is wel een betaaltoilet.’
‘Ook dat nog’, dacht ik in mijn haast, ‘heb ik wel voldoende wisselgeld bij mij?!’ De druk op mijn zwakke blaas was inmiddels zo groot dat ik het wellicht met ‘godsgratie’ een minuutje verder kon uithouden. Geen wonder dat ik een lichte vloek liet horen toen ik tijdens dit spitsuur ontdekte dat deze openbare wc-unit reeds geheel was gesloten. Wat nu?
De eerste druppeltjes begonnen uit pure angst al door te sijpelen. Ik vluchtte met een vaart die je van een bejaarde man eigenlijk niet meer kan verwachten het metrostation uit. Vlak voor mij om de hoek was de weg opengebroken met van die rood-witte hekken erom heen. Ik spiedde daarop snel naar links en rechts, nog geen andere voetgangers te zien. En hup dus, de rits volledig open en leegde daar ter plekke, nu voor de tweede keer mijn blaas in de zandhopen. Aan anderen geen schade gedaan.
Opgelucht
Totaal opgelucht weer het Beursstation binnen gelopen. Daar zag ik de ‘Handhaaf-dame’ die mij verkeerd had verwezen. Ik opende meteen de aanval door nog diplomatiek tegen haar te zeggen: ‘Mevrouw, u heeft uw huiswerk niet goed gedaan.’ Dat was meteen tegen het verkeerde been. ‘Hoezo?’, vroeg zij haast geschrokken. Ik antwoordde: ‘Die betaalde openbare wc. waar u mij naar verwees is gesloten!’
Alsof zij nu door een wesp was gestoken vroeg zij vol ongeloof: ‘Gesloten?!’
‘Ja’, antwoordde ik volmondig, ‘en dat had u moeten weten!’ Haar ogen spoten zo wat vuur toen zij hoogst verontwaardigd en bijzonder arrogant zei: ‘Kom nou, ik ben geen toilletjuffrouw!’ Razendsnel wilde ik zeggen: ‘Nou, als ik het voor het zeggen had, dan was u dat voortaan wel!’ In plaats daarvan zei ik sarcastisch: ‘Ik wens u een hele goede avond, mevrouw!’
In mijn paar laatste minuten in de metro zat ik vol met overpeinzingen. Zogenaamde ‘Handhavers’ weten dus niet wat er in hun te handhaven gebied omgaat.Maar je wel meteen bekeuren als je in die noodweer- situatie wordt gedwongen om wild te plassen.
Mijn grootste verontwaardiging ging echter uit naar het stadhuis. Daar zitten zij met zijn allen op dit gebied al jarenlang te het slapen. ‘Hoe kan je immers je noodgedwongen behoefte doen, als nota bene op het spitsuur, alle openbare wc’s in de omgeving gesloten zijn.
Hier geldt dus niks, ‘Manhattan aan de Maas’. Maar doodsimpel, ‘Staphorst aan de Maas!’
.gif)
