Ondervoeding op de scholen in Rotterdam. Het is weer 1890
Verleden week heeft wethouder Richard Moti een bezoek afgelegd aan Rotterdam Zuid waar hij constateerde dat het Nationaal Programma onder leiding van gouverneur generaal Marco Pastors onvoldoende opleverde. Je kunt wel aan het onderwijs sjorren en trekken – zo viel uit zijn woorden op te maken - als kinderen hongerig in de klas zitten, komt er van alle goede bedoelingen weinig terecht.
Dood voor de broodplank
Volgens de wethouder zouden de scholen gezonde lunches moeten verstrekken. Gratis natuurlijk want thuis liggen de muizen dood voor de broodplank. Dit als onderdeel van een veel bredere aanpak van de problematiek in Zuid, waar volgens Moti nog honderden miljoenen euro’s voor nodig zijn. Er valt op het Nationaal Programma heel wat aan te merken maar ik wil me vandaag beperken tot de kwestie van het schoolvodsel. Hete pleit voor Richard Moti, dat hij een onmiddellijk zichtbaar maar altijd genegeerd probleem identificeert en daar dan – hopelijk – niet op reageert door een studiecommissie te benoemen. De kinderen zitten met een lege maag in de klas. Doe daar wat aan.
1874
Dit heeft echter ook iets zeer treurigs. De Bond van Nederlandsche Onderwijzers, opgericht in 1874, had dit probleem hoog op zijn programma staan. De leden, allen leerkrachten in het openbaar onderwijs werden dag in dag uit geconfronteerd met klassen vol ondervoede kinderen. De actie kreeg vleugel onder de charismatische voorzitter Theo Ketelaar. Hij bracht de eis van schoolvoeding (en -kleding) naar het Binnenhof, toen hij in 1901 tot kamerlid werd gekozen voor de Vrijzinnig Democratische Bond.
Wie gebrek ziet, raakt gepolitiseerd. De leden van de Bond van Nederlandsche Onderwijzers engageerden zich vaak aan de linkerkant van de Nederlandse politiek, niet alleen bij de Vrijzinnig Democratische Bond maar meer nog bij de Sociaal Democratische Arbeiderspartij. Na de bevrijding hebben beiden plaats gemaakt voor de PvdA, waar Richard Moti lid van is.
Te pletter
De strijders voor schoolvoeding liepen zich te pletter op een muur van confessionele tegenstand. De christelijke politici vonden dat je kinderen via de ouders moest helpen en niet via de school omdat gezinnen het fundament vormden van de samenleving. De socialisten en linkse liberalen stelden daar tegenover dat je met een systeem van schoolvoeding er in ieder geval zeker van was dat de kinderen daadwerkelijk te eten kregen. Pas tijdens de Eerste Wereldoorlog werden hier en daar als noodmaatregel schoolmaaltijden verstrekt omdat de voedselsituatie in het land zo wanhopig was.
En nu vraagt Richard Moti er weer om.
Terug bij af
Na meer dan een eeuw zijn we wat de gezondheidssituatie van de kinderen betreft, terug bij af.
Het is treurig en voor een stad als Rotterdam een reden om zich dood te schamen.
Het moet niet te ingewikkeld zijn om op de scholen in Rotterdam Zuid de kinderen een voedzaam ontbijtje en een gezonde lunch te verstrekken, bereid volgens de beste inzichten van de diëtetiek en met respect voor de voedseltaboes van de uiteenlopende godsdiensten die in Rotterdam Zuid worden beleden. Dat kost dan maar een paar centen. Die moeten in het ruime budget van het Nationaal Programma te vinden zijn. Dan worden ándere activiteiten maar geschrapt of uitgesteld. Dit gaat om een basisbehoefte. Het is niet acceptabel dat in een rijke stad als Rotterdam kinderen hongerig op school zitten. Het is de verantwoordelijkheid van de gemeenschap om ervoor te zorgen dat ze goed gevoed zijn als ouders daar niet voor kunnen zorgen. Onverschilligheid zou misdadig zijn. Het is verdomme geen 1890 meer.
Reageren op dit artikel kan via contact@vandaagenmorgen.nl Reacties voorzien van uw volledige naam en woonplaats kunnen geheel of deels geplaatst worden onder dit artikel
.gif)
